Poświata niebieska
słaba emisja światła przez górne warstwy atmosfery planety / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Poświata niebieska – bardzo słaba emisja światła, której źródłem jest atmosfera planety. W przypadku Ziemi powoduje ona, że nocne niebo nigdy nie jest całkowicie czarne, nawet po odjęciu światła gwiazd, czy światła słonecznego rozproszonego przez dzienną stronę planety.
Ten artykuł od 2017-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Zjawisko poświaty zostało pierwszy raz opisane w 1868 przez Andersa Ångströma. Badania laboratoryjne zidentyfikowały, a obserwacje astronomiczne potwierdziły, szereg reakcji chemicznych i fizycznych zachodzących w atmosferze, które mogą emitować światło.
Poświata niebieska może być dostrzeżona gołym okiem, a nazwę zawdzięcza odbieranemu kolorowi. Jej intensywność jest izotropowa, ale obserwatorowi na ziemi wydaje się najintensywniejsza około 10° nad horyzontem. Jest to spowodowane różną grubością atmosfery, na którą się spogląda w zależności od kąta patrzenia. Głównym źródłem poświaty są procesy zachodzące w górnych warstwach atmosfery, takie jak:
- rekombinacja atomów zjonizowanych w ciągu dnia przez światło słoneczne lub przez całą dobę przez promieniowanie kosmiczne
- chemiluminescencja tlenu i azotu reagującego z jonami hydroksylowymi lub ze sobą nawzajem (NO) na wysokościach rzędu kilku, kilkuset kilometrów. Chemiluminescencja pochodzi również od reakcji z sodem i litem.
Obecność poświaty ogranicza możliwości obserwacyjne optycznych teleskopów naziemnych, co jest jednym z powodów wynoszenia takich urządzeń na orbitę okołoziemską, poza atmosferę, jak na przykład Kosmiczny Teleskop Hubble’a.