Pojedynczy głos przechodni
proporcjonalno-preferencyjna metoda głosowania / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Pojedynczy głos przechodni?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Pojedynczy głos przechodni (PGP, znany również jako STV od ang. Single Transferable Vote) – jeden z proporcjonalnych systemów wyborczych, w którym stosuje się indywidualne głosowanie (na osobę) z użyciem skali rangowej. Wyborca głosuje poprzez uszeregowanie kandydatów według preferencji, zaznaczając „1” obok swojego najbardziej preferowanego kandydata, „2” obok drugiego preferowanego kandydata itd. Ich głos może zostać przekazany zgodnie z alternatywnymi preferencjami, jeśli ich preferowany kandydat zostanie wyeliminowany lub wybrany z nadwyżką głosów, tak aby głos ten został wykorzystany do wybrania kogoś, kogo preferują (ordynacja preferencyjna). Wynik odzwierciedla zatem wszystkie preferencje wyborców, którzy oddali głos ważny. W ten sposób spełniony zostaje warunek proporcjonalności. Podobnym systemem jest jednomandatowa metoda głosu alternatywnego stosowana w Australii, z tą różnicą, że w przypadku Brytyjskiej Reprezentacji Proporcjonalnej, wybory odbywają się w wielomandatowych okręgach wyborczych.
Jest to najstarsza ordynacja proporcjonalna, po raz pierwszy opracowana przez Thomasa Wrighta Hilla w 1819 roku. Wykorzystywana jest w wyborach w Irlandii, Irlandii Północnej, australijskich wyborach senackich, oraz samorządowych wyborach w Australii i Stanach Zjednoczonych.
Ze względu rozprzestrzeniania się tej ordynacji wyborczej w krajach byłego Imperium Brytyjskiego, w większości z nich znana jest jako Brytyjska Reprezentacja Proporcjonalna (BPR od British Proportional Representation), natomiast w Australii jako metoda Hare’a-Clarka.
Uznawana jest przez niektórych politologów za korzystniejszy system wyborczy od ordynacji z zastosowaniem list kandydatów. Wydaje się też dostarczać bardziej demokratycznych wyników wyborów w porównaniu do zamkniętych list partyjnych, ponieważ uniezależnia kandydatów od kierownictw partyjnych (ze względu na brak list, a więc i zobowiązań hierarchicznych wobec gron partyjnych; zobowiązania kandydata wobec wyborców w okręgu są więc silniejsze od zobowiązań wewnątrzpartyjnych). Nowszy system z identycznym oddawaniem głosu to metoda Schulzego z 1997, która jak dotąd nie została wykorzystana w wyborach parlamentarnych.