Pośpiechowatość
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pośpiechowatość, pośpiechy – skłonność roślin 2-letnich (np. buraków, marchwi, cykorii) do wytwarzania pędów generatywnych (kwiatowych), a niekiedy także nasion, już w pierwszym roku uprawy, co obniża wartość surowcową zbieranych warzyw. Wytwarzanie się pośpiechów jest szkodliwe, gdyż obniża wartość użytkową sprzątanych korzeni[1]. Pospiechy mają korzenie cienkie, włókniste, rolniczo nie przydatne, toteż duża ich liczba w łanie obniża plon korzeni, a także utrudnia zbiór mechaniczny. Występowanie pośpiechów jest uwarunkowane genetycznie. Pośpiechowatość potęgują długotrwałe chłody w okresie wiosny[2].
U marchwi formowanie pędów kwiatostanowych w pierwszym roku uprawy marchwi następuje, jeśli w czasie dwóch pierwszych miesięcy po wysiewie rośliny znajdą się ogółem 650 godzin w temperaturze poniżej 10 °C[3]. W przypadku cebuli zwyczajnej odporne na pośpiechowatość są odmiany pochodzące z Japonii[4]. Pośpiechowatość buraka zwyczajnego wiąże się z drewnieniem bulwy hypokotylowej (popularnie określanej mianem korzenia). Selekcję odpornych genotypów prowadzi się stosując prowokacyjnie niskie temperatury w okresie wzrostu młodych roślin. W Polsce do ich hodowli najlepsze warunki panują w rejonie nadmorskim[5].