Ogon koński
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ogon koński (łac. cauda equina) – ostatnie nerwy odchodzące od rdzenia kręgowego wraz z nicią końcową (łac. filum terminale) i stożkiem rdzeniowym (łac. conus medullaris). Powstaje w efekcie nienadążania rozwoju rdzenia kręgowego za rozwojem kręgosłupa (rzekomego wstępowania rdzenia kręgowego). Nerwy należące do ogona końskiego odchodzą od rdzenia ukośnie lub prawie równolegle do niego (nerwy z odcinka szyjnego oraz częściowo z odcinka piersiowego odchodzą od rdzenia pod kątem prostym). Długość ogona końskiego zależy od zasięgu rdzenia kręgowego, np. u człowieka (u którego rdzeń dochodzi do 2 kręgu lędźwiowego) jest większa niż u nieparzystokopytnych (u których rdzeń dochodzi do 1-2 kręgu krzyżowego).
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Gray662.png/220px-Gray662.png)