Ofiakodon
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ophiacodon – rodzaj drapieżnego pelykozaura, żyjącego w późnym karbonie i wczesnym permie. Zwierzę to stanowi najlepiej poznanego przedstawiciela rodziny Ophiacodontidae z powodu powszechnego występowania jego skamieniałości na terenie obecnej Ameryki Północnej. Szczątki odkryto między innymi w kanadyjskiej Nowej Szkocji oraz stanach Ohio i Teksas.
Ophiacodon | |||
Marsh, 1878 | |||
Ophiacodon mirus | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
(bez rangi) | Eupelycosauria | ||
Rodzina | |||
Rodzaj |
Ophiacodon | ||
| |||
|
Jednym z jego najbliższych krewnych był prawdopodobnie Archaeothyris.
Uważa się, że podobnie jak inni reprezentanci jego rodziny, Ophiacodon był zwierzęciem wiodącym ziemno-wodny tryb życia. Mógł żyć nad brzegami strumieni oraz bagien, polując na ryby i płazy.
W porównaniu z występującymi wcześniej pelykozaurami, na przykład haptodusem, było to dość duże zwierzę. Jego długość wynosiła 1,5 -2,5 metra, przy szacowanej masie ciała 30 -50 kilogramów.
Ophiacodon dzielił z innymi przedstawicielami Ophiacodontidae takie cechy, jak spora w porównaniu z tułowiem głowa oraz mocne obręcze kończyn (być może dostosowane do dźwigania ciężkich głów zwierząt).
Czaszka Ophiacodona była wysoka i wąska. Długie szczęki wyposażone były w liczne zęby.