![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Mapa_Gda%25C5%2584ska_1687.jpg/640px-Mapa_Gda%25C5%2584ska_1687.jpg&w=640&q=50)
Monety oblężnicze Gdańska (1577)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monety oblężnicze Gdańska – monety bite w roku 1577, jako następstwo opowiedzenia się Gdańska po drugiej wolnej elekcji po stronie cesarza Maksymiliana i nieuznawania za króla Stefana Batorego.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Mapa_Gda%C5%84ska_1687.jpg/640px-Mapa_Gda%C5%84ska_1687.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/Replika_grosz_1577_Gdansk.jpg/640px-Replika_grosz_1577_Gdansk.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a2/Replika_talar_1577_Gdansk.jpg/640px-Replika_talar_1577_Gdansk.jpg)
Po koronacji 23 kwietnia 1576 r. Stefana Batorego na króla, Gdańsk, chcąc wynegocjować warunki hołdu, wysłał swoje poselstwa[1]. Miastu chodziło przede wszystkim o zniesienie ograniczeń praw i swobód narzuconych w Statutach Karnkowskiego. Widząc, że król prze do konfrontacji, już od końca maja 1576, do 18 marca 1577 r., miasto zajmowało i spisywało kosztowności będące w posiadaniu[1]:
- kościołów, poza używanymi paramentami liturgicznymi,
- kamlarii (kasy miejskiej) i
- w skrzyniach cechowych.
Zimą 1576/1577 wojsko koronne zablokowało Gdańsk od lądu, a w czerwcu zamknięto oblężenie[1].
Ostatecznie, po 10 miesiącach oblężenia, cele Gdańska zostały osiągnięte – skasowano Statuty Karnkowskiego – za cenę złożenia Stefanowi Batoremu hołdu (16 grudnia 1577 r.) oraz wniesienia kontrybucji w wysokości 200 tys. złotych polskich[1][2][3].
Z wyjątkiem dukatów bitych na stopę węgierską i przeznaczonych na zastąpienie w obiegu lżejszych zagranicznych dukatów, wszystkie inne monety oblężnicze wybijane w Gdańsku w r. 1577 miały stopę znacznie niższą od swej nominalnej wartości i dlatego, edyktem króla Stefana Batorego z dnia 10 lipca 1578 r., zostały wywołane z obiegu. Wtedy też rada miejska wykupiła ostatnie monety wielkiego bezkrólewia[2].