Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1966
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
VIII Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1966 zostały rozegrane w Anglii w dniach 11-30 lipca. Zwyciężyła reprezentacja gospodarzy, która w finale pokonała reprezentację RFN. Trzecie miejsce zajęli Portugalczycy a czwarte reprezentanci ZSRR. W turnieju zadebiutowały reprezentacje Korei Północnej i Portugalii.
| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie | |||
Zamknięcie (finał) | |||
Liczba drużyn |
16 (z 5 konfederacji) | ||
Liczba aren |
8 (w 7 miastach) | ||
I miejsce | |||
II miejsce | |||
III miejsce | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
32 | ||
Liczba bramek |
89 (2,78 na mecz) | ||
Oglądalność |
1 635 000 (51 094 na mecz) | ||
Król strzelców |
Eusébio (9 goli) | ||
|
Mistrzostwami uczczono setną rocznicę powstania Angielskiego Związku Piłki Nożnej. Kilka dni przed mistrzostwami figurka Złota Nike, którą wręczano zwycięskiej reprezentacji, została skradziona. Później odnalazł ją kundel o imieniu Pickles[1].
MŚ 1966 były pierwszymi nadawanymi drogą satelitarną. Na znak protestu przeciwko dyskryminacji politycznej wycofało się kilkanaście krajów Azji i Afryki (przyznano im, wspólnie z Oceanią, tylko jedno miejsce w finałach MŚ)[2].
W finale spotkały się reprezentacje Anglii i RFN. Anglia wygrała 4:2 i przed własną publicznością zdobyła pierwszy i jak na razie jedyny tytuł Mistrzów Świata. W finale hat tricka ustrzelił Geoff Hurst – jest pierwszym piłkarzem, który tego dokonał w spotkaniu finałowym Mistrzostw Świata, osiągnięcie to powtórzył dopiero Kylian Mbappé w finale mundialu w 2022 r. Do legendy przeszedł drugi gol Hursta na 3:2, zdobyty w 101. minucie (11. minucie dogrywki). Po uderzeniu Anglika piłka odbiła się bowiem od poprzeczki, uderzyła o ziemię w okolicach linii bramkowej (za plecami Tilkowskiego) i wyszła w pole. Sędzia główny, Szwajcar Dienst nie widział dokładnie całej sytuacji, więc skonsultował się z radzieckim arbitrem liniowym, Tofikiem Bachramowem. Ten stanowczo stwierdził, że bramka została zdobyta zatem główny arbiter bramkę uznał, mimo gwałtownych protestów graczy RFN. Do dziś kwestia prawidłowości uznania bramki powoduje kontrowersje i nie została ostatecznie wyjaśniona, nawet zapisy z taśmy filmowej niczego nie rozstrzygnęły. Kilka lat temu analizy wykonane przez specjalistów z dziedziny balistyki wykazały, że gol nie mógł paść. Mimo to werdykt sędziego był ostateczny i Anglia została mistrzem świata. Statuetkę Złotej Nike kapitanowi drużyny Bobby'emu Moore'owi wręczyła królowa Elżbieta II. Wszyscy piłkarze mistrzowskiej drużyny zostali przez nią uhonorowani tytułem baroneta, a trener Anglii Alf Ramsey został uhonorowany szlacheckim tytułem sir. Zwycięstwo Anglii było trzecim zwycięstwem gospodarzy turnieju w historii Mistrzostw Świata. Wcześniej dokonały tego: Urugwaj na MŚ w 1930 oraz Włochy na MŚ w 1934.
Królem strzelców został Portugalczyk Eusébio da Silva Ferreira ("Czarna Perła"), który strzelił 9 goli.