Medaliści igrzysk olimpijskich w skeletonie
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Medaliści igrzysk olimpijskich w skeletonie?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Medaliści igrzysk olimpijskich w skeletonie – zestawienie zawodników i zawodniczek, którzy przynajmniej raz stanęli na podium zawodów olimpijskich w skeletonie.
Skeleton jest jedną z trzech dyscyplin zaliczanych do sportów saneczkowych, które znajdują się w programie zimowych igrzysk olimpijskich[1]. Zawody skeletonowe zadebiutowały na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1928 w szwajcarskim Sankt Moritz, gdzie w 1884 roku rozegrano pierwsze w historii zawody w tej dyscyplinie sportu[2]. W jedynej skeletonowej konkurencji, jedynkach mężczyzn, zawodnicy mieli rywalizować w czterech przejazdach, a końcowa klasyfikacja miała zostać wyłoniona na podstawie sumy wszystkich czasów. Ostatecznie rozegrano jednak tylko trzy przejazdy[3]. Po raz drugi w historii zawody skeletonowe na zimowych igrzyskach olimpijskich rozegrano w 1948 roku, ponownie na torze w Sankt Moritz. Podobnie jak 20 lat wcześniej jedyną konkurencją były jedynki mężczyzn. Tym razem zawodnicy rywalizowali w sześciu ślizgach, a o końcowej klasyfikacji decydował łączny czas wszystkich przejazdów[4]. W latach 80. XX wieku zaczęto organizować zawody Pucharu Świata w skeletonie, a od 1996 roku w zawodach zaczęły startować także kobiety[5]. Dzięki temu podczas Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City, po 54-letniej przerwie skeleton powrócił do programu zimowych igrzysk olimpijskich[2]. Wówczas to, oprócz konkurencji męskich jedynek, po raz pierwszy w historii, rozegrano również zawody jedynek kobiet[6].
W 1928 roku pierwsze w historii zimowych igrzysk olimpijskich zawody skeletonowe wygrał reprezentant Stanów Zjednoczonych, Jennison Heaton, który na tych samych igrzyskach zdobył także srebrny medal w konkurencji bobslejowych piątek[7]. Drugie miejsce zajął jego młodszy brat, Jack Heaton[8], który łącznie stracił sekundę do zwycięzcy. Najniższe miejsce na podium zajął Brytyjczyk David Carnegie[3].
Jack Heaton powtórzył swoje osiągnięcie 20 lat później, przegrywając jedynie z reprezentującym Włochy Nino Bibbią. Tytuł mistrza olimpijskiego zdobyty przez Włocha był pierwszym w historii startów jego kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich. Podobnie jak 20 lat wcześniej, brązowym medalistą został reprezentant Wielkiej Brytanii, tym razem był to John Crammond[4].
W 2002 roku amerykański skeletonista Jimmy Shea, wnuk Jacka Shea, dwukrotnego mistrza olimpijskiego w łyżwiarstwie szybkim z 1932 roku[9], zdobył pierwszy tytuł mistrza olimpijskiego w skeletonie od 54 lat, wyprzedzając o 5 setnych sekundy Austriaka Martina Rettla i o 19 setnych sekundy Szwajcara Gregora Stähliego[10]. Tego samego dnia, także reprezentująca Stany Zjednoczone, Tristan Gale, wygrała pierwsze w historii skeletonowe zawody kobiet rozgrywane podczas zimowych igrzysk olimpijskich, wyprzedzając swoją rodaczkę Leę Ann Parsley (srebro) i Brytyjkę Alex Coomber (brąz)[11].
W 2006 roku złoty medal w rywalizacji mężczyzn zdobył 39-letni Kanadyjczyk Duff Gibson, który wyprzedził swojego rodaka i ówczesnego mistrza świata, Jeffa Paina, stając się jednocześnie najstarszym w historii zimowych igrzysk olimpijskich mistrzem olimpijskim[12]. Podobnie jak 4 lata wcześniej brązowym medalistą został reprezentujący Szwajcarię Gregor Stähli[13]. W rywalizacji kobiet nie wzięła udziału żadna z medalistek zawodów w 2002 roku. Mistrzynią olimpijską została Szwajcarka Maya Pedersen, która wyprzedziła Brytyjkę Shelley Rudman i reprezentującą Kanadę Mellisę Hollingsworth-Richards[14].
W 2010 roku tytuł mistrzyni olimpijskiej w rywalizacji kobiet zdobyła Brytyjka Amy Williams[15]. Jej zwycięstwo dało Brytyjczykom jedyny medal podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010[16]. Jednocześnie Amy Williams została pierwszą brytyjską indywidualną złotą medalistką zimowych igrzysk olimpijskich od 1980 roku i pierwszą Brytyjką, która tego dokonała od 1952 roku[17]. Pozostałe medale przyznano reprezentantkom Niemiec – odpowiednio Kerstin Szymkowiak (srebro) i Anji Huber (brąz)[18]. W rywalizacji mężczyzn mistrzem olimpijskim został Kanadyjczyk Jon Montgomery, który pokonał Łotysza Martinsa Dukursa o 7 setnych sekundy, wyprzedzając go w ostatnim, czwartym ślizgu[19]. Brązowym medalistą został Rosjanin Aleksandr Trietjakow[20].
W 2014 roku w rywalizacji mężczyzn zwyciężył ówczesny mistrz świata, Aleksandr Trietjakow. Srebrny medal, podobnie jak 4 lata wcześniej, zdobył Martins Dukurs. W rywalizacji o trzecią pozycję przed ostatnim ślizgiem prowadził Amerykanin John Daly, jednak w ostatnim przejeździe popełnił błąd, w wyniku którego spadł na dalszą pozycję, a brązowy medal zdobył Matthew Antoine[21]. W rywalizacji kobiet sukces swojej rodaczki z 2010 roku powtórzyła Brytyjka Elizabeth Yarnold. Przed ostatnim ślizgiem drugą pozycję zajmował Rosjanka Jelena Nikitina, jednak w ostatnim przejeździe popełniła błąd i spadła na 3. pozycję, a srebrny medal zdobyła Amerykanka Noelle Pikus-Pace[22]. Po igrzyskach stwierdzono, że Trietjakow i Nikitina stosowali niedozwolone środki dopingujące, w związku z czym zostali zdyskwalifikowani, a zdobyte przez nich medale zostały im odebrane[23]. Decyzję tę uchylił w lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy, dzięki czemu Rosjanie odzyskali medale[24].
Na igrzyskach w Pjongczangu pierwszy złoty medal olimpijski w skeletonie dla Korei Południowej zdobył Yun Sung-bin w rywalizacji mężczyzn[25]. Wśród kobiet triumfowała Lizzy Yarnold i została pierwszą zawodniczką w historii, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej w tej dyscyplinie sportu[26].