Księga Barucha
księga Starego Testamentu / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Księga Barucha – w kanonie Biblii Kościoła katolickiego oraz prawosławnego, deuterokanoniczna księga Starego Testamentu. Przez wyznawców judaizmu i Kościoły protestanckie zaliczana do ksiąg apokryficznych. Znajdowała się w części kodeksów Septuaginty oraz w Wulgacie. Nie należała do Biblii hebrajskiej. Uczeni umiejscawiają czas jej spisania najczęściej wkrótce po lub w trakcie okresu Machabeuszy. Księga Barucha jest księgą prorocką, podobnie jak Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacji, Ezechiela, Daniela oraz księgi dwunastu proroków mniejszych.