Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korwety typu João Coutinho – typ sześciu portugalskich korwet, zbudowanych na początku lat 70. XX wieku dla Portugalskiej Marynarki Wojennej. Trzy okręty zbudowane zostały przez hiszpańską stocznię Bazan, a pozostałe trzy przez niemieckie przedsiębiorstwo Blohm + Voss. W literaturze okręty były także określane jako lekkie fregaty.
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Wejście do służby |
1970–1971 |
Zbudowane okręty |
6 |
Okręty w służbie |
1 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
1380 ts pełna |
Długość |
84,6 m |
Szerokość |
10,3 m |
Zanurzenie |
3,3 m |
Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy 10 707 KM, 2 śruby |
Prędkość |
24,4 węzła |
Zasięg |
5900 mil morskich przy prędkości 18 węzłów |
Załoga |
72–100 (zmienna) |
Uzbrojenie |
2 działa uniw. 76 mm (1×II) |
Okręty zaprojektowano jako lekkie, stosunkowo tanie i słabo uzbrojone fregaty z myślą o służbie w koloniach portugalskich – Angoli, Mozambiku, Wyspach Zielonego Przylądka oraz Gwinei Bissau[1]. Projekt opracowano w zachodnioniemieckiej stoczni Blohm + Voss w Hamburgu[1]. Trzy okręty, zamówione w kwietniu 1968 roku, zbudowano w tej stoczni, a trzy w hiszpańskiej stoczni Empresa Nacional Bazán[2]. W literaturze okręty określano jako lekkie lub małe fregaty, natomiast oficjalnie zaklasyfikowano je jako korwety[2].
Na okrętach mógł lądować śmigłowiec, bez możliwości stałego bazowania, oraz mogły zaokrętować 34 żołnierzy piechoty morskiej do celów policyjnych[1].
Na podstawie okrętów typu João Coutinho powstały cztery zmodyfikowane korwety typu Baptista de Andrade.
Nazwa | Nr burt. | Stocznia | Położenie stępki |
Wodowanie | Wejście do służby |
Wycofany |
---|---|---|---|---|---|---|
"António Enes" | F471 | Bazan | 10. 04. 1969 | 16. 08. 1969 | 18. 06. 1971 | |
"João Coutinho" | F475 | B + V | 24. 12. 1968 | 2. 05. 1969 | 28. 02. 1970 | 2014 |
"Jacinto Cândido" | F476 | B + V | 10. 02. 1969 | 16. 06. 1969 | 29. 05. 1970 | 2018[5] |
"General Pereira D'Eça" | F477 | B + V | 21. 04. 1969 | 26. 07. 1969 | 10. 10. 1970 | 2010 |
"Augusto de Castilho" | F484 | Bazan | 15. 10. 1968 | 4. 07. 1969 | 14. 11. 1970 | 2004 |
"Honório Barreto" | F485 | Bazan | 20. 02. 1968 | 11. 04. 1970 | 15. 04. 1971 | 2003 |
Stocznie:
Okręty miały gładkopokładowy kadłub z lekkim wzniosem w kierunku dziobu i nieznacznie podwyższonym pokładem na samym dziobie oraz wzdłużnym załamaniem burt w części dziobowej, dla polepszenia dzielności morskiej[6]. Lekko wygięta dziobnica była wychylona do przodu[6]. Na pokładzie dziobowym umieszczona była wieża artyleryjska[6]. Całe śródokręcie zajmowała grupa nadbudówki, z pojedynczym szerokim kominem o opływowej formie pośrodku długości okrętu[6]. W przedniej części, na wysokości pomostu bojowego, dolna kondygnacja nadbudówki stanowiła nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt[6]. Na dachu nadbudówki dziobowej była podstawa radaru artyleryjskiego i za nią pojedynczy maszt kratownicowy[6]. Za kominem na pokładzie nadbudówki znajdowało się w osi okrętu stanowisko działek przeciwlotniczych, a dalej platforma dla śmigłowca[6]. Pokład rufowy za nadbudówką nie był zabudowany; rufa była pawężowa[6].
Długość całkowita fregat wynosiła 84,6 m, a długość między pionami 81 m, natomiast szerokość 10,3 m[1]. Zanurzenie wynosiło od 3,07 do 3,6 m[2]; podawana jest często średnia wartość 3,3 m[1]. Wyporność standardowa wynosiła 1203 ts (ton angielskich), zaś pełna 1380 ts[2][3] (według innych publikacji, odpowiednio 1252 ts i 1401 ts[1]).
Wczesne źródła podawały liczebność załogi 97 osób, w tym 9 oficerów[2], a późniejsze z lat 80. – 100 osób (9 oficerów)[7]. Pod koniec służby, po zmianie przeznaczenia okrętów załoga została zredukowana do 72 osób (7 oficerów)[4].
Uzbrojenie główne stanowiły dwie amerykańskie automatyczne armaty uniwersalne kalibru 76 mm Mk 33 w jednej dwudziałowej wieży na dziobie[4]. Długość lufy wynosiła 50 kalibrów (L/50), a strzelały pociskami o masie 6 kg na maksymalną odległość 12,8 km[4]. Szybkostrzelność maksymalna wynosiła 50 strz./min[4]. Ich ogniem kierował system kierowania ogniem Mk 63 GFCS z radarem SPG-34[7].
Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniała podwójnie sprzężona armata przeciwlotnicza 40 mm Bofors na platformie za kominem, o długości luf L/60[uwaga 1]. Ogniem armaty kierował system kierowania ogniem Mk 51 GFCS[7].
Do zwalczania okrętów podwodnych służył miotacz rakietowych bomb głębinowych Hedgehog, dwa miotacze bomb głębinowych oraz zrzutnie na 20 bomb głębinowych[1].
Okręty początkowo były wyposażone w radar dozoru powietrznego MLA-1B[uwaga 2]. W latach 1989–91 był on wymieniany jako przestarzały na radar dozoru nawodnego produkcji Kelvin Hughes , pracujący w paśmie I, bardziej odpowiedni do celów patrolowych[1][3]. Radar ten był usytuowany na szczycie masztu[3]. Ponadto okręty miały radar nawigacyjny Decca RM 1226C[7]. Do kierowania ogniem artylerii głównej służył radar SPG-34, na dachu nadbudówki dziobowej[3].
Do wykrywania okrętów podwodnych okręty były wyposażone w sonar QCU-2, zdemontowany do 1987 roku[1].
W latach 1989–91 okręty otrzymały system łączności satelitarnej Inmarsat oraz satelitarny system wymiany danych dla celów ochrony rybołówstwa SIFICAP[3].
Napęd stanowiły dwa 12-cylindrowe silniki wysokoprężne OEW Pielstick 12 PC2.2 V 400, napędzające dwie śruby[3]. Moc siłowni wynosiła 10 560 bhp (10 707 KM)[2][uwaga 3]. Prędkość maksymalna wynosiła 24,4 węzła[2][7] (późniejsze źródła podawały prędkość 22 węzły[3]). Zasięg wynosił 5900 Mm przy prędkości 18 węzłów[2].
Podczas trwających na obszarze kolonii portugalskich do 1975 roku wojen kolonialnych korwety pełniły funkcje patrolowe i wsparcia ogniowego. Po uzyskaniu niepodległości przez kolonie, okręty zaczęły pełnić służbę na portugalskich wodach terytorialnych.
W latach 80. rozważano modernizację i dozbrojenie okrętów w pociski przeciwokrętowe i przeciwlotnicze, lecz zrezygnowano z tego z przyczyn finansowych[1]. Zamiast tego, do 1987 roku z okrętów zdjęto wyposażenie do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych i przeznaczono je do celów patrolowych, w tym ochrony rybołówstwa[1]. W efekcie, załoga zmniejszyła się do 72 osób[4].
Pierwsze dwa okręty wycofano ze składu marynarki w latach 2003–04, a kolejne dwa w 2010 i 2014[4]. Jako przedostatni został wycofany „Jacinto Cândido” 15 listopada 2018 roku[5].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.