Loading AI tools
rasa koni Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Koń budionnowski (ros. Будённовская лошадь) – jedna z ras konia, wykorzystywana do długo- i krótkodystansowych wyścigów, znana z wytrzymałości i charakterystycznej płynności ruchu. Konie tej rasy odnoszą sukcesy w skokach i ujeżdżeniu, są uważane za mające łagodną naturę. Nazwane „budionnowskimi” na cześć dowódcy radzieckiej kawalerii marszałka Siemiona Budionnego, który rozpoczął program ich hodowli w okolicach Rostowa po zakończeniu wojny domowej w Rosji[1][2][3].
Grupa dwuletnich ogierów budionnowskich z południowej Rosji | |
Typ | |
---|---|
Pochodzenie | |
Wymiary | |
Wysokość w kłębie |
160–180 cm |
Umaszczenie |
kasztanowate, gniade |
Wzorce rasy | |
Equus ferus caballus |
Celem hodowli było uzyskanie konia mogącego pokonać około 100 km dziennie przez kilka dni z rzędu, przy minimalnym zaopatrzeniu i minimalnym odpoczynku, a pod koniec ciężkiego dnia marszu z zapasem sił i energii do ataku, tzn. na 5-6 kilometrową szarżę galopem. W 1950 przeprowadzono 24-godzinną jazdę próbną dla koni budionnowskich. 6-letni ogier Zanos pokonał 309 kilometrów (19 godzin jazdy). Budjonny jest dobrym partnerem do rajdów długodystansowych, zwłaszcza dla cięższych jeźdźców[4].
Koń budionnowski wywodzi się od koni czarnomorskich i klaczy dońskich krytych ogierami pełnej krwi angielskiej. Używano też koni kirgiskich i kazachskich, lecz z gorszym rezultatem. Potomstwo odchowywano bardzo starannie na bogatej paszy i testowano pod względem użytkowości po ukończeniu dwóch i czterech lat życia. Z ogólnej liczby 657 klaczy, od których rozpoczęto hodowlę, 359 stanowiły anglodońskie, 261 mieszańce anglodońskie z czarnomorskimi i 37 angloczarnomorskie. Kryto je ogierami anglodońskimi. Gdy cechy pełnej krwi angielskiej stawały się mniej wyraźne, do hodowli włączano ponownie ogiery tej rasy[1][2][3].
Za oficjalną datę powstania koni rasy budionnowskiej uważany jest rok 1949. Pierwsza księga stada założona została dla tej rasy w 1951. Mimo że rasa ta istnieje od niedawna, koń ten należy do ras najbardziej znanych i lubianych nie tylko w Rosji ale całej Europie. Uważany jest za wspaniałego galopera i używany jest głównie do sportu jeździeckiego, wyścigów płaskich i zawodów w skokach przez przeszkody[1][2].
Głowa i szyja mają dobre proporcje. Profil jest prosty lub nieznacznie wklęsły. Taka ładna, szlachetna głowa zdradza wpływ koni pełnej krwi angielskiej. Długa i prosta szyja przechodzi w wysoki kłąb i łączy się z umiarkowanie skośnymi łopatkami – nie są one jednak tak długie, jak u konia pełnej krwi angielskiej.
Koń budionnowski jest lekkiej budowy, ale o stosunkowo masywnym tułowiu. Grzbiet ma krótki, prosty i szeroki, lędźwie wydłużone, a zad długi i zazwyczaj prosty. Kończyny są lekkie, mało masywne, zdarzają się wady w budowie i wielkości stawów. Wadą tej rasy jest iksowata postawa kończyn przednich, powodująca ich wadliwy ruch. Wadę tę rozprzestrzeniło krzyżowanie z końmi dońskimi i kazachskimi.
80% koni budionnowskich jest maści kasztanowatej, często ze złocistym połyskiem, odziedziczonym po koniach dońskich i czarnomorskich. Występują także konie gniade z tak zwanym złotym połyskiem.
Przeciętnie koń budionnowski mierzy około 160 cm, chociaż zdarzają się osobniki o wzroście ponad 170 cm[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.