Klasycyzm warszawski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Klasycyzm warszawski, klasycyzm postanisławowski (dawniej także pseudoklasycyzm, pseudoklasycyzm warszawski) – zespół zjawisk literackich w literaturze polskiej w pierwszym 30-leciu wieku XIX, które stanowiły kontynuację zjawisk literackich literatury stanisławowskiej i mieszczą się w obrębie klasycyzmu. Twórczość literacka tego okresu koncentrowała się w Warszawie i w Wilnie. Warszawa była już głównym ośrodkiem klasycyzmu w wieku XVIII, jako stolica Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego stanowiła ważny ośrodek administracyjny, skupiający elity intelektualne i naukowe kraju – przy czym klasycyzm warszawski pozostawał w ścisłym związku z gustami i poglądami elit rządzących tego okresu. Warszawa była także siedzibą instytucji kulturalnych i naukowych, teatru i Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Drugi ośrodek, Wilno, przeżywał szybki rozwój kulturalny przede wszystkim dzięki bardzo prężnemu środowisku naukowemu. Charakterystyczna dla klasycyzmu warszawskiego była waloryzacja gatunków – wśród utworów dramatycznych największe znaczenie miała tragedia, wśród lirycznych – oda, a wśród epickich – poemat opisowy.
Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |