Kapituła zakonna – kolegialny organ władzy w zakonach i zgromadzeniach zakonnych. Wyróżnia się różne rodzaje kapituł ze względu na czas zawiązywania, cel czy rangę. Najważniejszą z nich jest kapituła generalna (u jezuitów kongregacja generalna) – najwyższa po papieżu władza danego zakonu, zwoływana np. w celu wyboru nowego przełożonego lub regularnie, co kilka lat w celu omówienia ważnych spraw zakonu. Zgromadzenie przełożonych klasztorów i delegatów z prowincji zakonnej, czyli z określonego kraju lub obszaru, nosi nazwę kapituła prowincjalna. Najniższy szczebel to kapituła domu zakonnego, do której należą zakonnicy danego klasztoru po złożonych ślubach zakonnych, czasowych lub wieczystych, zależnie od reguły.
Kapituła katedralna – kolegium kanoników przy kościele biskupim (katedrze), rada przyboczna biskupa, która od XII wieku wybierała biskupów. Przywilej wyboru biskupa pozostał w niektórych diecezjach, a kandydata uznaje i zatwierdza papież. Po śmierci lub ustąpieniu biskupa kapituła wybierała administratora diecezji, zwanego wikariuszem kapitulnym; wprawdzie Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 zniósł te uprawnienia, ale w nielicznych diecezjach przywilej ten pozostał. Zobacz np. kapituła warmińska. Kapitułę katedralną w roli senatu biskupa zastąpiła rada kapłańska. Od tej pory kapituła spełnia głównie funkcje ceremonialne.
Kapituła kolegiacka – kolegium kanoników przy kolegiacie – wyróżnionym co do ważności kościele w diecezji (kolegiat może być w diecezji kilka). Kapituła kolegiacka ma charakter wyłącznie tytularny. Czasem wykonuje dzieła w danym rejonie lub im patronuje.
Prezydium kapituły tworzą: prepozyt, dziekan, archidiakon, scholastyk i kustosz, a w jej skład wchodzą kanonicy gremialni, kanonicy seniorzy i kanonicy honorowi. Członkowie prezydium kapituły noszą zwyczajowo nazwę prałatów, chociaż według prawa kościelnego nimi nie są.
