Judeochrześcijanie
w pierwotnym chrześcijaństwie wyznawcy wywodzący się ze społeczności żydowskiej wraz z prozelitami / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Judeochrześcijanie?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Judeochrześcijanie – w pierwotnym chrześcijaństwie wyznawcy wywodzący się ze społeczności żydowskiej wraz z prozelitami, zachowujący judaistyczne tradycje, ryty i pobożność. Byli wówczas traktowani jako jeden z odłamów judaizmu[1]. W pierwszym stadium rozwoju chrześcijaństwa judeochrześcijaństwo było jedyną jego formą[2]. Później grupa ta stanowiła większość we wspólnocie chrześcijańskiej[1]. Na osobę i działalność Jezusa z Nazaretu patrzyli przez pryzmat Biblii hebrajskiej, z interpretacją opartą na judaistycznej metodologii i argumentacji. Środowisko judeochrześcijan było pod względem socjologicznym i doktrynalnym bardzo złożone. Grupa obejmowała wielu autorów Nowego Testamentu i wyznawców z gmin pierwszych chrześcijan, ale z czasem judeochrześcijanie znaleźli się w mniejszości[3]. Podczas zgromadzenia na Soborze jerozolimskim apostołowie ustalili, że chrześcijanie są wolni od obowiązku zachowywania szczegółowych kultowych przepisów Prawa Mojżeszowego, co spowodowało uwolnienie nowej religii od nakazów i religijnych praktyk judaizmu[4]. Gdy po wojnie żydowskiej (66–73) społeczność żydowska konsolidowała się wokół tradycji faryzejskiej, judeochrześcijanie zaczęli być wykluczani z gmin żydowskich. Wraz ze wzrostem liczebności chrześcijan w świecie greckim następowała sukcesywna asymilacja judeochrześcijan do społeczności chrześcijańskiej. Z części grup judeochrześcijan wyodrębniały się nowe wspólnoty (ebionici, nazarejczycy[1], elkezaici, nikolaici i szymonianie[3])[1]. Sukcesywnie aż po IV wiek wspólnoty judeochrześcijańskie schodziły na boczny tor chrześcijaństwa[5]. Ostateczny kres ich istnienia przyniósł najazd perski (wojna bizantyńsko-sasanidzka) w VII wieku[3].