Jaskinia pod Dachem
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia pod Dachem – jaskinia w ścianie Ratusza Mułowego w Dolinie Miętusiej w Tatrach Zachodnich. Ma cztery otwory wejściowe położone powyżej Jaskini nad Piargiem, odpowiednio na wysokości 1477, 1483, 1510 i 1526 metrów n.p.m. Jej długość wynosi 104 metry, a deniwelacja 66 metrów[1][2].
| Plan jaskini | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
104 m |
| Głębokość |
66 m |
| Deniwelacja |
66 |
| Wysokość otworów |
1477, 1483, 1510, 1526 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
130 m |
| Ekspozycja otworów |
ku W, ku dołowi, N, ku górze |
| Data odkrycia |
1961 |
| Odkrywca |
T. Branicki, R. Rodziński |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-11.08 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°14′26″N 19°54′20″E | |
Jaskinia pod Dachem jest najniżej położoną z jaskiń Ratusza Mułowego. Ponad wejściem do niej znajdują się otwory Jaskini nad Dachem, Jaskini Lodowej Litworowej i Ptasiej Studni, połączonych ze sobą w system, którego korytarze mają razem powyżej 6 km[3][4].
Ta trudno dostępna jaskinia stanowi system kominów przebiegających blisko powierzchni. Do dużych fragmentów korytarzy dociera odbite światło dzienne. Wspinaczka kominami we wnętrzu sięga VI stopnia trudności[1].
Od dolnego obszernego otworu zaczyna się ślepa studnia (17–18 metrów głębokości) ze śniegiem na dnie. Trawersując jej ścianę, dochodzi się na most nad II studnią, również ślepą, o głębokości 15 metrów. Trawersując również tę studnię, dociera się do salki, z której prowadzi pionowa szczelina kończąca się na dnie kominka z zaciskiem w stropie. Za zaciskiem dochodzi się do komina (18 metrów wysokości). Górny wylot komina przechodzi w ciasny meander, który prowadzi w dwie strony. W jedną po kilkunastu metrach zwęża się, przechodząc w szczelinę, w drugą prowadzi do zawaliskowej sali nad progiem (13 metrów), gdzie przez drugi otwór (na zdjęciu obok) można zjechać na półkę przy pierwszym otworze. Znad drugiego otworu można też wspiąć się w górę do salki przy kolejnym, trzecim otworze (na zdjęciu obok), skąd komin (22 metry wysokości) prowadzi do niewielkiego korytarzyka zakończonego czwartym otworem[5][6].
Namulisko jaskini tworzą gruz i bloki skalne. Przy większych opadach od strony czwartego otworu płynie woda.
W jaskini jest widno między drugim a czwartym otworem.
Jaskinia została odkryta latem 1961 roku przez Tadeusza Branickiego i Ryszarda Rodzińskiego, którzy uznali ją za najtrudniej dostępną ze wszystkich znanych jaskiń polskich Tatr. Zbadali oni wówczas okolice I (najniżej położonego) otworu. Dalsze badania jaskini prowadzone były przez grotołazów z Krakowskiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego (kierownik: Andrzej Ciszewski) w 1975 roku. Trzy akcje pozwoliły wtedy poznać resztę znanych dziś partii jaskini[1].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
