Idealizm anglosaski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Idealizm anglosaski − nurty filozofii idealistycznej w filozofii angielskiej i amerykańskiej.
W końcu XIX wieku, w dobie minimalizmu, przez Anglię przeszła niespodzianie wysoka fala idealizmu metafizycznego. Z wszystkich opozycyjnych ruchów, jakie się wówczas poczęły, ten był najbardziej niespodziewany i najdalszy od poglądów panujących. Był skierowany przeciw zasadniczej właściwości tych poglądów: przeciw ich naturalizmowi. Zainaugurowały go około 1865 r. głównie pisma Greena. Był najpierw zależny od idealizmu niemieckiego, zwłaszcza heglowskiego, był – jak to nazwano – „angloheglizmem”, ale niebawem wytworzył własne postacie. Najwybitniejszymi jego przedstawicielami pod koniec stulecia stali się w Anglii Francis Herbert Bradley i James Ward. W Ameryce fala idealizmu była słabsza, ale od czasów Ralpha Waldo Emersona nieprzerwana: czołowym jej filozofem na przełomie XIX i XX w. był tam Josiah Royce.