![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/14/Black-headed_Ibis_%25288028611832%2529.jpg/640px-Black-headed_Ibis_%25288028611832%2529.jpg&w=640&q=50)
Ibis siwopióry
gatunek ptaka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Ibis siwopióry?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Ibis siwopióry (Threskiornis melanocephalus) – gatunek dużego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Występuje w Azji – na Półwyspie Indyjskim, Półwyspie Indochińskim oraz we wschodniej Azji, gdzie niegdyś był bardziej rozpowszechniony. Klasyfikowany jako gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2022). Zagrożenie dla tych ptaków stanowi osuszanie terenu, niepokojenie przez ludzi, zanieczyszczenie środowiska, przekształcanie środowiska ich życia w tereny rolnicze, odłów oraz wybieranie jaj i młodych z gniazd.
Threskiornis melanocephalus[1] | |||
(Latham, 1790) | |||
![]() Zdjęcie wykonane w dystrykcie Gurgaon (stan Hariana, Indie) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
ibis siwopióry | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
![]() | |||
| |||
|
Ibisy siwopióre to średniej wielkości przedstawiciele rodziny. Ich upierzenie w większości jest białe, wyróżnia się naga, czarna skóra głowy i szyi oraz zagięty, czarny dziób. Nieopierzona skóra występuje również po bokach ciała i pod skrzydłami, jej kolor jest zmienny. W szacie godowej owe nagie połacie skóry zwracają uwagę swoją krwiście czerwoną barwą, nie zaś, jak poza okresem lęgowym, pomarańczową. Do tego w okresie lęgowym ptaki zyskują ozdobne wydłużone pióra u nasady szyi, szare barkówki, zmienia się barwa nóg, lotki II rzędu wymieniane są na inne, dające wrażenie postrzępionych. Ibisy siwopióre są częściowo wędrowne, nie poznano jednak dokładnie charakteru ich wędrówek. Obszary lęgowe rozciągają się od Pakistanu (dokładniej południowej prowincji Sindh) i Nepalu przez Indie po Cejlon. Prawdopodobnie ibisy siwopióre zamieszkują północno-wschodnie Chiny (Heilongjiang). Występują także w Kambodży, południowym Wietnamie, na Jawie i być może na Sumatrze. Zimowiska ciągną się przez południowe Chiny, Mjanmę, Tajlandię, Sumatrę i Filipiny. W niektórych krajach zasięg występowania się zmniejszył. W części państw ibisy siwopióre przebywają tylko w określonych porach roku.
Ibisy te zasiedlają różnorodne środowiska, zarówno na wybrzeżu, jak i w głębi lądu, zmienna jest także ich wilgotność. Widywane są w siedliskach ludzkich, w tym na polach ryżowych. Żyją głównie na terenach nizinnych, choć odnotowywano je do 950 m n.p.m. Pożywienia szukają głównie w stadach lub niewielkich grupach, rzadziej w parach. Ich pokarmem są niewielkie zwierzęta, zarówno bezkręgowce, jak i kręgowce; uzupełniają dietę o materię roślinną. Gniazdują w koloniach z ptakami wodnymi innych gatunków (czapliskach). Gniazdo może być umieszczone zarówno na drzewie wystającym ponad lustro wody, jak i bambusie. Ma formę platformy z gałęzi. Zniesienie liczy 2–4 jaja. Okres inkubacji zmienny w zależności od źródła: 23–25 lub 27–29 dni. Młode opierzają się w pełni po blisko 40 dniach życia, szatę dorosłą uzyskują w wieku około 3 lat.