Historyzm w Niemczech
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historyzm w architekturze Niemiec pojawiał się już sporadycznie w latach 70. XVIII wieku, lecz jego właściwy początek ma związek z wojnami o wyzwolenie ojczyzny w czasach napoleońskich. Impulsem do przywołania motywów patriotycznych było odnalezienie w 1814 i 1816 oryginalnego projektu katedry w Kolonii, co zaowocowało planami jej ukończenia oraz skojarzeniem gotyku z czasami średniowiecznej potęgi Niemiec. Neogotyk, wpierw w formach dość oddalonych od swego pierwowzoru, był stylem obecnym w licznych ratuszach i kościołach. Jednocześnie powstał w związku z zainteresowaniem konserwacją zabytków drugi prąd, tzw. styl arkadowy, nawiązujący do architektury romańskiej i częściowo renesansowej, nie odtwarzający jednak dosłownie form historycznych.
Od lat 30. XIX w. w związku z działalnością Sempera w Dreźnie wytworzył się konsekwentny neorenesans niemiecki. Jego uspokojone formy, regularnie rozmieszczone osie okienne i mocno zaznaczony cokół i gzymsy umożliwiły mu zastosowanie w architekturze mieszkaniowej, gdyż dawał odpowiadający ówczesnemu smakowi harmonijny obraz pierzei ulicznej. Nowe zadanie w architekturze, jakim jest dworzec kolejowy, zaowocowała również głównie budynkami neorenesansowymi, w samym Berlinie powstało kilkanaście dworców czołowych.
Ochrona zabytków, koncentrująca się głównie na kościołach, umożliwiła naukowe podejście do gotyku i romanizmu. Poza wznowieniem prac nad katedrą kolońską kończone są inne obiekty średniowieczne, nowe kościoły wznoszone są zaś w popartym badaniami naukowymi, lecz pozbawionym nierzadko fantazji neogotyku. W latach 60. i 70. XIX w. powstają nowe ratusze w Berlinie i Monachium.
Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 r. wznoszone były liczne budynki reprezentacyjne dla nowo powstałego cesarstwa oraz lokalnych książąt i hrabiów, m.in. rezydencja w Poznaniu.
Po krótkim epizodzie architektura secesji około 1905 rozwijał się eklektyczny styl czerpiący z klasycyzmu, baroku i integrujący pewne motywy secesyjne; nierzadko forma obiektów była zapowiedzią rodzącego się modernizmu.