Historia kolei w Austro-Węgrzech
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia kolei w Austro-Węgrzech – system kolejowy Austro-Węgier zaczął się rozwijać w latach 20. XIX wieku. Początkowo były to koleje konne, następnie parowe, a na przełomie XIX i XX wieku weszły do użycia maszyny napędzane elektrycznie.
|
Ten artykuł od 2020-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Kolej w centralnie rządzonej Austrii, a potem w Austro-Węgrzech, była jednym z czynników jednoczących kraj. Sprawność, punktualność, rzetelność przewozu świadczyć miały o sile monarchii Habsburgów i jej rozwoju techniczno-gospodarczym. Infrastruktura kolejowa, istniejąca nawet w najbardziej odległych prowincjach imperium, niosła ze sobą postęp, powiew nowoczesności i nowe możliwości. Niejednokrotnie używano jej także w celach wojskowych, zarówno w XIX wieku, jak i podczas I wojny światowej.
Sieć kolejowa naddunajskiej monarchii była jedną z największych i najgęstszych w Europie, choć technicznie ustępowała niektórym krajom. Sieć, zwłaszcza na Węgrzech, była w większości jednotorowa, nawet w przypadku linii głównych[uwaga 1]. Było to po części podyktowane górzystym ukształtowaniem terenu, a po części gospodarczym zapóźnieniem wielu krajów koronnych. W 1914 r. czas przejazdu pociągu pośpiesznego dawną linią Nordbahn między Wiedniem i Krakowem (413 km) wynosił 11 godz. i 10 min (średnia prędkość: 37,0 km/h). Dystans Kraków – Lwów pokonywano najszybciej w 5,5 godziny (342 km, średnia prędkość 62,2 km/h)[1].
Dziedzicem austro-węgierskich kolei były państwa sukcesyjne monarchii Habsburgów – do dnia dzisiejszego korzystają z torowisk oraz dworców, które przetrwały wszystkie katastrofy, które nawiedziły w XX wieku Europę Środkową. Bezpośrednią kontynuacją cesarsko-królewskiej marki są koleje Republiki Austrii.