![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cd/Grottger1.jpg/640px-Grottger1.jpg&w=640&q=50)
Historia Polski (1831–1914)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia Polski w latach 1831–1914 – historia Polski od upadku powstania listopadowego (1831) i Wielkiej Emigracji do wybuchu I wojny światowej (1914), po zakończeniu której Polska odzyskała suwerenność (1918).
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cd/Grottger1.jpg/320px-Grottger1.jpg)
W ciągu 83 lat w dziejach Polski doszło do wielu wydarzeń, m.in. Wiosny Ludów, powstania styczniowego i rewolucji roku 1905. Czas ten cechował również rozwój kultury narodowej, przede wszystkim w zakresie piśmiennictwa, sztuk plastycznych oraz muzyki.
Wszystko to, wraz z rozwojem polskiej myśli politycznej, tworzeniem się kierunków i partii politycznych, organizacji zbrojnych i paramilitarnych, a także działań na rzecz budowy nowoczesnego społeczeństwa w sensie społecznym i gospodarczym, stanowiło o historii tego okresu.
W ujęciu historycznym można wyodrębnić:
- popowstaniową Wielką Emigrację, która w latach 1831–1863 tworzyła i decydowała o kierunkach polskich ruchów narodowo-niepodległościowych
- pracę organiczną, która legła u podstaw gospodarczego rozwoju Polski pod zaborami
- ruchy niepodległościowe (partyzantka Zaliwskiego, powstanie krakowskie, Wiosna Ludów, powstanie styczniowe)
- ruch robotniczy i rewolucję 1905 roku
- działania organizacji lewicowych, narodowych i ludowych w początkach XX wieku.