Historia Malty pod panowaniem Starożytnego Rzymu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Malta w latach 218 p.n.e. – 870 n.e. znajdowała się pod panowaniem Starożytnego Rzymu. W 257 p.n.e. miał miejsce pierwszy atak Rzymian i w 218 p.n.e. Malta przeszła pod władanie Imperium Rzymskiego. W roku 60 n.e. na mieliźnie u brzegów wyspy rozbił się statek przewożący do Rzymu, jako więźnia, św. Pawła, który uzdrowił ojca Publiusza i wielu innych chorych oraz nawrócił Maltę na chrześcijaństwo[1].
218 p.n.e.–870 | |
Język urzędowy | |
---|---|
Stolica | |
Zależne od |
Republika rzymska (218–27 p.n.e), Cesarstwo Rzymskie (27 p.n.e.–395), Cesarstwo Bizantyńskie (395–870) |
Religia dominująca |
Po podziale Cesarstwa Rzymskiego w 395 roku, wyspa znalazła się w granicach Cesarstwa Zachodniorzymskiego. W latach 454–464 terytorium posiadali Wandalowie a od 464 r. Ostrogoci. W 533 roku – w ramach rekonkwisty Justyniana I – kontrolę nad wyspą przejęło Cesarstwo Bizantyńskie, co trwało do 870 roku, gdy Malta zostały podbita przez Arabów (berberyjską dynastię Aghlabidów z Afryki Północnej)[2].
Okres rzymski wprowadził dekoracyjne mozaikowe podłogi, marmurowe kolumnady i klasyczne posągi. Założono miasta m.in. Melite oraz Gaulos oraz budowano liczne świątynie i pałace. Niestety, do dnia dzisiejszego pozostało niewiele, najbardziej pokaźnymi pozostałościami są ruiny Domvs Romana, w których znaleziono kilka dobrze zachowanych mozaik i statuetek. Praktycznie nie zachowały się żadne przykłady architektury bizantyjskiej[3].