Historia Bułgarii (1185–1396)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia Bułgarii (1185–1396) – historia Bułgarii w okresie istnienia drugiego państwa bułgarskiego ze stolicą w Tyrnowie. W okresie swego największego rozwoju terytorialnego na początku XIII wieku obejmowało w całości tereny dzisiejszej Bułgarii, a częściowo również: Macedonii Północnej, Albanii, Grecji, Rumunii i Serbii.
1185-1396 | |||
| |||
Ustrój polityczny | |||
---|---|---|---|
Stolica | |||
Data powstania | |||
Data likwidacji | |||
Władca | |||
Język urzędowy | |||
Religia dominująca | |||
brak współrzędnych |
Drugie państwo bułgarskie powstało w wyniku powstania Bułgarów i Wołochów pod wodzą braci Asenowiczów przeciw Bizancjum. Po dwóch latach walk, w 1188 roku, Bizantyńczycy uznali niepodległość Bułgarii, która w następnych latach znacznie poszerzyła swe terytorium kosztem słabnącego cesarstwa. Okres największej świetności drugiego państwa bułgarskiego przypada na I połowę XIII wieku na lata po upadku Konstantynopola i powstaniu na Bałkanach szeregu państw łacińskich i greckich. W wyniku świetnego zwycięstwa nad łacinnikami pod Adrianopolem w 1205 roku car Kałojan przyłączył do Bułgarii znaczne obszary Macedonii i Tracji. W 1230 roku po zwycięstwie pod Kłokotnicą na cesarzem Tesaloniki Teodorem Angelosem car Iwan Asen II stał się hegemonem na Bałkanach, w granicach Bułgarii znalazły się wówczas Macedonia i znaczna część Tracji oraz Albanii, a władcy bułgarskiemu podporządkowali się władca Epiru i Tesalii oraz król serbski. Najazd tatarski w 1241 roku a następnie bezpotomna śmierć synów Iwana Asena II i walki o władzę po wygaśnięciu dynastii Asenowiczów zachwiały silną pozycją Bułgarii. Ostatecznie w 1281 roku władzę w państwie przejęła dynastia Terterowiczów. Na lata następne przypada okres dominacji tatarskiej ordy Nogaja nad Bułgarią: powtarzających się najazdów tatarskich, nieustannych ingerencji w sprawy wewnętrzne państwa i upadku autorytetu władzy centralnej. Ostatnim akordem tej dominacji było krótkotrwałe panowanie syna Nogaja Czaki (1299-1300). Powrót do władzy dynastii Terterowiczów na początku XIV wieku pozwolił pokonać tendencje odśrodkowe oraz wzmocnić pozycję polityczną i militarną Bułgarii do tego stopnia, że kolejny car Michał III Szyszman podjął w 1330 roku walkę z Serbią o hegemonię na Bałkanach, przegraną w bitwie pod Welbużdem. Jego następca Iwan Aleksander, dzięki sukcesom militarnym i zręczności dyplomatycznej, zapewnił mimo to swemu państwu okres 30-letniego pokoju, który zaowocował krótkotrwałym rozkwitem gospodarczym i kulturalnym. Ostatecznie po jego śmierci w 1371 roku państwo bułgarskie rozpadło się na dwa odrębne carstwa: tyrnowskie i widyńskie, które zostały kolejno podbite przez Turków w 1393 i 1396 roku.
Przez cały okres istnienia państwa władcy bułgarscy nosili tytuł carów.