Heliasz (Góry Choczańskie)

Heliasz (słow. Heliaš, czasem również: Eliáš, 1186 m) – znaczący szczyt w Górach Choczańskich w Centralnych Karpatach Zachodnich na Słowacji.

Heliaš

Widok od południowej strony na Prawnacza i Heliasza (po prawej stronie Prawnacza, w głębi)
Państwo	Słowacja
Położenie	Powiat Liptowski Mikułasz, Powiat Dolný Kubín
Pasmo	Góry Choczańskie
Wysokość	1186 m n.p.m.
Położenie na mapie Słowacji Heliaš
49°10′08,6″N 19°27′05,3″E

Masyw Heliasza wznosi się w zachodniej części grupy Prosiecznego, pomiędzy Doliną Sesterską (Sestrčská dolina) na zachodzie a górnym piętrem Doliny Liptowskiej Anny (Svätoanenská dolina) na wschodzie. Na północnym wschodzie przełęcz Równe (słow. Sedlo Rovné, 1035 m) oddziela Heliasza od masywu Łomów (Lômy), a na południu Przetargana Przełęcz (Sedlo prietržná; 1095 m) od masywu Prawnacza (Pravnáč). Krótkie ramię, odchodzące od szczytu Heliasza w kierunku północno-zachodnim, kulminuje w skalistym szczycie Rakytník (1015 m) nad Doliną Sesterską.

Szczytowe partie Heliasza mają formę rozległej, prawie zupełnie płaskiej wierzchowiny, rozciągniętej w kierunku południkowym. Najwyższe wzniesienie (właściwy szczyt) znajduje się w jej części północnej. Niższe wzniesienie w części południowej (1172 lub 1167 m) nosi na słowackich mapach nazwę Eliáš (pol. Eliasz; dawniej nazwą tą określano cały masyw). Zbocza zachodnie, opadające ku Dolinie Sesterskiej, mocno rozczłonkowane kilkoma dużymi żlebami.

Masyw Heliasza zbudowany jest z grubych warstw wapieni i dolomitów płaszczowiny choczańskiej. Jego charakterystyczną cechą jest stosunkowo niewielka – w porównaniu z innymi szczytami tej grupy górskiej – ilość wychodzących na powierzchnię formacji skalnych. To względne ubóstwo powierzchniowych form krasowych kompensuje istnienie w rejonie kulminacji południowej studni krasowej, zwanej Studnią w Eliaszu (słow. Heliašska priepasť, priepasť v Eliáši). Jaskinia zbadana została przez speleologów z Dolnego Kubina, którzy osiągnęli w niej głębokość 55 m.

Wierzchołkowe plateau Heliasza jest całkowicie zalesione i nie przedstawia szczególnej atrakcji dla turystów. Zielono znakowany szlak turystyczny z Liptowskiej Anny przez Prawnacz na przełęcz Równe trawersuje je stokiem tuż poniżej wschodniej krawędzi.

Bibliografia

• Hochmuth Zdenko a kolektív: Chočské vrchy – Liptovská Mara. Turistický sprievodca ČSFR č. 42, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1990.
• Chočské vrchy. Vodná nádrž Liptovská Mara. Turistická mapa 1:50 000, wyd. VKÚ Harmanec, 1997, ISBN 80-85510-84-7.
• Szczerba Tadeusz: Choczańskie Wierchy i okolica. Przewodnik turystyczny. Wydawnictwo Ryszard M. Remiszewski – RMR, Gliwice 2001, ISBN 83-904352-9-2.
• BarbaraB. Zygmańska BarbaraB., Góry Choczańskie. Przewodnik turystyczny, Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 2003, ISBN 83-7005-455-2, OCLC 749318301. Brak numerów stron w książce

Widok na zachodnią część Grupy Prosiecznego z szosy do Bukoviny