![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/Bolt-with-nut.jpg/640px-Bolt-with-nut.jpg&w=640&q=50)
Gwint złączny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gwint złączny – rodzaj gwintu stosowany do rozłącznych połączeń spoczynkowych elementów. Przeciwieństwem gwintu złącznego jest gwint pociągowy służący do realizacji napędu śrubowego. Połączenie gwintowe może być bezpośrednie, gdy gwint jest wykonany bezpośrednio w elementach łączonych, lub pośrednie z zastosowaniem łączników gwintowych np. wkrętów czy śrub i nakrętek. Najczęściej stosowanym gwintem złącznym jest gwint metryczny jednokrotny, prawozwojny o znormalizowanym skoku.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/Bolt-with-nut.jpg/640px-Bolt-with-nut.jpg)
Gwint złączny jest samohamowny, a jego sprawność przetwarzania ruchu obrotowego na postępowy jest zawarta w przedziale Natomiast jego sprawność przetwarzania ruchu postępowego na obrotowy jest równa zeru, gdyż żadna siła osiowa nie może spowodować obrotu.
W warunkach silnych drgań np. w samochodach, gdy istnieje prawdopodobieństwo odkręcenia, można zastosować dodatkowe zabezpieczenie w postaci:
- dodatkowego elementu – podkładki sprężystej, przeciwnakrętki, nakrętki z wkładką z poliamidu,
- odkształcenia trwałego – np. zapunktowania.
- lakieru lub specjalnego preparatu[1] twardniejącego po skręceniu,
- stosowania śrub samogwintujących (np. o przekroju trójłukowym typu TAPTITE 2000 firmy Reminc)[2].