Gramática de la lengua castellana
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gramática de la lengua castellana (pol. „Gramatyka języka hiszpańskiego”), znana także pod tytułem Grammatica Antonii Nebrissensis – wydany w 1492 r. opis języka hiszpańskiego, napisany przez Antonia de Nebriję[1]. Autor podzielił dzieło na pięć ksiąg, opisując kolejno:
- ortografię;
- prozodię i sylaby;
- etymologię i dykcję;
- syntaktykę.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/90/Antonio_de_Nebrija_Introductiones_latinae_1550.jpg/200px-Antonio_de_Nebrija_Introductiones_latinae_1550.jpg)
Zawiera ona dziesięć części mowy podzielonych na: rzeczowniki, zaimki, czasowniki, imiesłowy, przyimki, przysłówki, wykrzykniki, spójniki, rzeczowniki odczasownikowe tzw. gerundium oraz supinum. Piąta księga poświęcona jest nauczaniu hiszpańskiego jako języka obcego. Jest to jednocześnie najstarsza gramatyka nowożytnego języka europejskiego[1].