Gorączka o nieznanej przyczynie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gorączka o nieznanej przyczynie (łac. febris e causa ignota), FUO (od ang. fever of unknown origin) – termin medyczny służący do określenia stanu długiego utrzymywania się gorączki, której przyczyny nie udało się wyjaśnić mimo przeprowadzenia diagnostyki medycznej. Termin ten wprowadzono w 1961 roku; wcześniej stosowana była nazwa gorączka o niewyjaśnionej przyczynie (fever of unexplained origin).
febris e causa ignota | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
R50 |
---|
Obecnie gorączkę o nieznanej przyczynie rozpoznaje się wówczas, gdy spełnione są poniższe kryteria:
- temperatura ciała wynosi powyżej 38,3 °C i utrzymuje się długotrwale, lub wielokrotnie powraca
- trwa co najmniej 3 tygodnie
- nie udało wyjaśnić się jej przyczyny, pomimo prowadzenia diagnostyki przez ponad 3 dni w szpitalu, lub w trakcie 3 wizyt ambulatoryjnych.
Pojęcie FUO wprowadzono do użycia w roku 1961 i zmodyfikowano w 1991, kiedy to kryteria diagnostyczne rozszerzono o możliwość przeprowadzenia diagnostyki w warunkach ambulatoryjnych. Istnieją duże rozbieżności w nazewnictwie (niekiedy można także spotkać określenie fever without a source) i w definicjach rozpoznawania gorączki – w tym wypadku przyjęto arbitralnie temperaturę 38,3 °C.
Regulacja temperatury organizmu kontrolowana jest przez podwzgórze (hypothalamus), a substancjami powodującymi gorączkę mogą być czynniki pochodzenia zewnętrznego – pirogeny oraz pochodzenia wewnętrznego, produkowane przez monocyty. Gorączka jest jednym z najczęstszych powodów zgłaszania się do lekarza, a wśród dzieci najczęstszym[1]. Powoduje też niepokój wśród osób dotkniętych tym objawem, a długotrwale utrzymująca się dodatkowo powoduje objawy fizykalne, jak osłabienie, postępujące zmęczenie i utrata masy ciała, czy przy znacznie podwyższonej ciepłocie ciała, liczne objawy neurologiczne. Podwyższenie temperatury wyzwala też liczne mechanizmy kompensacyjne, których wspólnym mianownikiem są:
- podstawowa przemiana materii wzrasta o 20% na każdy 1 stopień podwyższenia ciepłoty
- zużycie tlenu wzrasta o 15%
- liczba uderzeń serca zwiększa się o 10 uderzeń na minutę
- parowanie wzrasta o 500 ml na dobę.