Gleby opadowo-glejowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gleby opadowo-glejowe są to gleby, których właściwości determinuje głównie odgórne (opadowe) oglejenie. Powstają one w wyniku okresowego lecz długotrwałego płytkiego zalegania w profilu wód opadowych, roztopowych lub stokowych, które tworzą warunki redukcyjne (deficyt tlenu). Właściwości opadowo-glejowe objawiają się specyficzną mozaiką barw sino-niebieskich i rdzawo-brunatnych.
Redukcja żelaza, oraz innych pierwiastków, występuje przede wszystkim w przestrzeniach między agregatami oraz na ich powierzchni, wewnątrz agregatów przeważają warunki oksydacyjne (tlenowe). Powoduje to powstanie plamistej (marmurkowej) mozaiki barw redukto- i oksymorficznych. Nadmierne uwilgotnienie górnej części gleby jest często spowolniony rozkład materii organicznej na powierzchni, a przez to występowanie poziomów organiczno-mineralnych (torfiastych) lub organicznych (murszowych).
Gleby opadowo-glejowe tworzą się z bardzo różnych materiałów macierzystych. Zazwyczaj są to utwory glacjalne, aluwialne lub zwietrzelinowe, często w postaci pokryw stokowych. Często są to gleby niecałkowite, gdzie charakterystyczne jest dla nich występowanie w obrębie profilu warstwy o mniejszej przepuszczalności (zazwyczaj z bardziej drobnoziarnistej), nad którą stagnuje woda.
Na obszarze Polski są to gleby śródstrefowe występujące lokalnie w całym kraju w małych areałach, lecz częściej się je spotyka na obszarach górskich. Dla obszarów polarnych, jako gleby tundrowe są to gleby strefowe.