Francuska inwazja na Maltę
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Francuska inwazja na Maltę (malt. Invażjoni Franċiża ta' Malta) – zakończona sukcesem inwazja wojsk I Republiki pod dowództwem Napoleona Bonaparte w czerwcu 1798 na wyspy Malta i Gozo, rządzone wtedy przez Zakon Maltański. Inwazja była częścią śródziemnomorskiej kampanii francuskich wojen okresu rewolucji.
śródziemnomorska kampania francuskich wojen okresu rewolucji | |||
Czas |
10–12 czerwca 1798 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Wynik | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Straty | |||
| |||
35°54′N 14°27′E |
Pierwsze próby wkroczenia francuskich wojsk spotkały się z pewnym oporem zarówno Zakonu, jak i milicji maltańskiej, ale w ciągu niecałego dnia Francuzi przejęli kontrolę nad całym archipelagiem maltańskim, z wyjątkiem dobrze ufortyfikowanego obszaru portowego, w którym znajdowała się stolica Valletta. Zakon miał środki, aby wytrzymać oblężenie, ale szereg okoliczności, w tym niezadowolenie wśród jego francuskich członków, jak również rdzennej ludności maltańskiej, doprowadziło do rozejmu, który zakończył się kapitulacją.
Inwazja zakończyła zatem 268–letnią władzę Zakonu na Malcie i zaowocowała okupacją Malty przez Francuzów. Kilka miesięcy po inwazji niezadowolenie z powodu przeprowadzanych reform doprowadziło do powstania, które przekształciło się w blokadę francuskiego garnizonu przez maltańskich powstańców, wspomaganych przez Brytyjczyków, Neapolitańczyków i Portugalczyków. Blokada trwała dwa lata i zakończyła się poddaniem się Francuzów Brytyjczykom w 1800, co sprawiło, że Malta stała się brytyjskim protektoratem i zainicjowało 164 lata rządów brytyjskich.