Franciska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Franciska (fr. Francisque) – używana od IV do VIII w. n.e. narodowa broń Franków, obok włóczni angon.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8b/Franziska.png/320px-Franziska.png)
Była to masywna siekierka (toporek) przeznaczona do walki wręcz, ale przede wszystkim do miotania. Charakteryzowała się krótkim (ok. 60 cm) drewnianym, wygiętym łukowato w stronę miotającego, trzonkiem, który wzmocniony był grzbietowym przedłużeniem tulejki i tworzył z żeleźcem kąt rozwarty ok. 115°. Żeleźce względnie lekkie (300–900 g) posiadało jedno ostrze mało wystające, ale zakrzywione ku górze, tam gdzie znajdował się punkt uderzenia. Jego siła przebicia zależała od asymetrii, rozwarcia kąta pomiędzy trzonkiem a żeleźcem co wzmacniało wirowy ruch wykonywany na początku i wreszcie od doskonałości materiału (mocnego, a zarazem giętkiego).
Były różne odmiany tej broni; jedne siekiery miały żeleźce węższe, o ostrzu prostym lub lekko wygiętym ku dołowi, a inne masywne żeleźce wygięte w półksiężyc, jednakowo w górę i dół. Prawdopodobnie temu ostatniemu typowi należy przyznać nazwę „obosiecznego”, gdyż nie znaleziono żadnych egzemplarzy tej broni o dwóch ostrzach.
Rzut franciską nie był łatwy i wymagał długotrwałych ćwiczeń. Broń obracała się w powietrzu, a ostrze trafiało do celu w odległości dokładnie określonej przy każdym rzucie. By skutecznie trafić przeciwnika podczas walki, wojownik musiał umieć ocenić tę odległość bardzo precyzyjnie.
Kronikarze z czasów Merowingów używali pojęcia „franciska” bez różnicy dla wszelkich rodzajów toporów.
Od VIII w. n.e. broń ta wyszła z użycia i pełniła odtąd rolę narzędzia rolniczego.