Jeden z najbardziej znanych na świecie fotografików polskich; uznawany za artystę wszechstronnego, łączącego w pracach fotografię i grafikę; zafascynowanego na równi pejzażem i człowiekiem, fotografią teatralną, architekturą, szczegółem.
Syn Ludwika Hartwiga, również fotografa, właściciela zakładu fotograficznego; właśnie od niego uczył się tajników profesji. Brat poetki Julii Hartwig i lekarza Walentego Hartwiga[1]. W 1918, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wraz z rodziną przyjechał w nowe jej granice i zamieszkał w Lublinie. W 1924 ukończył gimnazjum im. Staszica, pobierał lekcje malarstwa w szkole Krystyna Henryka Wiercińskiego[2]. W latach 20., pod wpływem Jana Bułhaka, fotografował pejzaże, tworzył jednak prace odmienne: nastrojowe i tajemnicze, co przydało mu przydomek „mglarza”. W latach 30. studiował w wiedeńskim Instytucie Graficznym pod kierunkiem Rudolfa Kopitza. Wiele jego wczesnych prac nie ocalało z wojennej pożogi, gdyż dom Hartwigów zniszczyła bomba.
W czasie okupacji prowadził pracownię fotograficzną, a jego firma nosiła nazwę „Skład Przyborów Fotograficznych Edward Hartwig i S-ka”[2].
Dalsze etapy jego twórczości obejmowały łączenie elementów graficznych z fotografią realistyczną[3], a od lat 70. eksperymenty z kolorem, kontynuowane w latach 90. (wówczas pojawiła się w jego twórczości fotografia abstrakcyjna).
Pierwszą wystawę indywidualną miał już w 1929. Był aktywny niemal do końca życia. W 1936 był współzałożycielem ówczesnego Lubelskiego Towarzystwa Fotograficznego - obecnie Lubelskiego Towarzystwa Fotograficznego im. Edwarda Hartwiga[4]. W 1947 był współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików i przeżył wszystkich współzałożycieli. Przez FIAP został uhonorowany najwyższym tytułem: Honoraire Excellence FIAP, był też laureatem licznych nagród i odznaczeń państwowych, otrzymał m.in. Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy (1997)[5]; zdobył medal na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie (1960) za fotografię sportową. Został zaproszony do udziału w prestiżowej prezentacji „Dziesięciu Fotografików Świata”. Trzykrotnie miał wystawę retrospektywną w Zachęcie. Jego twórczość prezentowano w USA, Japonii, europejskich stolicach, trafiła do zagranicznych i polskich kolekcji. Autor albumów, m.in. Wariacje fotograficzne, Fotografika. W 1994 TVP zrealizowała filmy Hartwig oraz I co dalej, panie Hartwig – oba w reżyserii Adama Kulika.
W 1932 ożenił się z Heleną Jagiełło, z którą prowadził przejętą od ojca pracownię[1][2]. Mieli córki Danutę (ur. 1939) i Ewę (ur. 1941).
"Mistrzowie europejskiej kamery", Brno, Czechosłowacja (1983)
"Wierzby", Warszawa (1989)
"Kazimierz Dolny nad Wisłą", Warszawa (1991)
"Żelazowa Wola" (z Ewą Hartwig-Fijałkowską), Warszawa (1993)
"Polska Edwarda Hartwiga", Warszawa (1995)
"Spotkanie z Chopinem", Warszawa (1995)
"Lublin i okolice", Lublin (1997)
"Mój Kazimierz", Lublin (1998)
"Halny", Lublin (1999)
"Mistrzowie Polskiego Pejzażu", Kielce (2000)
Muzeum Sztuki (Łódź), Muzeum Narodowe (Wrocław), Muzeum (Kazimierz Dolny), Muzeum Miejskie (Lublin), Biblioteka Narodowa (Warszawa), Murray Forbes Collection (Cambridge, Anglia), Portrait Collection (Museum of Fine Arts, Houston, USA), Nawigator Foundation (Boston, USA), Israel Museum (Tel Aviv, Izrael), Muzeum Narodowe (Warszawa), Muzeum Fotografii (Kraków), Muzeum Historyczne Miasta Stołecznego Warszawy, Muzeum Teatralne (Warszawa)