![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f2/Windspiel_CesarManrique.jpg/640px-Windspiel_CesarManrique.jpg&w=640&q=50)
César Manrique
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
César Manrique Cabrera (ur. 24 kwietnia 1919 w Arrecife, zm. 25 września 1992 w Teguise) – hiszpański malarz, rzeźbiarz, architekt, działacz ekologiczny przez większość swego życia związany z wyspą Lanzarote w archipelagu Wysp Kanaryjskich[1][2].
![]() Jedna z ruchomych rzeźb wykonanych przez Manrique | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
![]() | |||
|
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/73/ElDiablo.jpg/640px-ElDiablo.jpg)
W czasie wojny domowej w Hiszpanii ochotniczo służył w siłach generała Franco. W 1939 powrócił na Lanzarote. Swoją pierwszą wystawę zorganizował w 1942 w rodzinnym Arrecife. W 1945 wstąpił do madryckiej Academia de Bellas Artes de San Fernando. W tym okresie tworzył głównie abstrakcyjne prace, będąc pod wyraźnym wpływem Picassa i Matisse'a.
W 1964 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie był gościem kubańskiego artysty Waldo Diaz-Balarta. Tam też poznał swojego wielbiciela i mecenasa Nelsona Rockefellera. Swoje prace wystawiał z powodzeniem w prestiżowej nowojorskiej galerii Catherine Viviano i Muzeum Guggenheim. Podczas pobytu w Nowym Jorku ujawnił się jego biseksualizm. Kochał piękno ludzkiego ciała[2].
W 1968 powrócił na Lanzarote, gdzie rozpoczął swoją działalność mającą wpływ na obecny wygląd wyspy. Dążył do zachowania tradycyjnego budownictwa, był przeciwny ustawianiu tablic reklamowych, wychodząc z założenia, że szpecą one krajobraz. Zamieszkał w domu w korycie wyschniętego potoku Taro de Tahiche, którego parter został umieszczony w naturalnych skalnych jamach powstałych po erupcji wulkanu. Obecny wygląd wyspa zawdzięcza jego działalności - oprócz jego domu, w którym obecnie działa fundacja jego imienia, stworzył między innymi El Diablo symbol parku Timanfaya, Mirador del Rio, Jardin de Cactus oryginalny ogród kaktusów, ogrody i baseny w hotelu Los Salinas w Costa Teguise, Jameos del Agua - sala koncertowa wewnątrz skalnej, powulkanicznej groty. Tworzył też ruchome rzeźby, które nazywał Wind Toys, które obecnie zdobią wyspę[1].
Jego działalność w zakresie działań na rzecz zachowania dziedzictwa kulturowego Lanzarote została między innymi uhonorowana przyznaniem w 1986 nagrody Europa Nostra.
Zginął w wypadku samochodowym niedaleko własnego domu[1].