Blaknięcie raf koralowych
zjawisko utraty symbiotycznych glonów przez koralowce / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Blaknięcie raf koralowych?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Blaknięcie raf koralowych (również: blaknięcie koralowców) – antropogeniczne (rzadko naturalne) zjawisko utraty symbiotycznych glonów przez koralowce i inne organizmy (stąd określenie blaknięcie koralowców uważa się za nieprecyzyjne) budujące i tworzące rafy koralowe, będące skutkiem stresu środowiskowego – przede wszystkim podwyższonej temperatury wody. Blaknięcie uważane jest za największe zagrożenie dla raf koralowych na całym świecie. Długotrwały stres temperaturowy powoduje nawet 100% śmiertelność kolonii.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/aa/Millepora_%2C_blanqueo.jpg/320px-Millepora_%2C_blanqueo.jpg)
Pierwszy raz w naturze odnotowano je w 1911 roku. Według badań o skali globalnej ok. 97% raf na świecie doświadczyło stresu temperaturowego, w tym 60% w stopniu poważnym.
Ostatnie masowe blaknięcie zakończone w 2017 było najpoważniejszym i najdłużej trwającym. Poważnie dotknęło ono Wielką Rafę Koralową. Ponad 60% koralowców wyblakło zupełnie. Niespełna 10% rafy nie było ani trochę objęte zjawiskiem, a pozostałe 90% Wielkiej Rafy Koralowej zostało w jakimś stopniu nim dotknięte. Naukowcy uważają, że Wielka Rafa Koralowa najpewniej już nigdy nie wróci do stanu sprzed tego blaknięcia[1].