Błagalnice (tragedia Eurypidesa)
tragedia Eurypidesa / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Błagalnice – ( gr. Ἱκέτιδες, Hiketides; łac. Supplices) tragedia grecka napisana przez Eurypidesa w V w. p.n.e. Jest to jedno z 18 lub 19 jego zachowanych do dzisiaj dzieł[1].
Przeniesienie ciał Eteoklesa i Polynejka | |||
Autor | |||
---|---|---|---|
Tematyka | |||
Typ utworu | |||
Data powstania |
V w. p.n.e. (prawdopodobnie 424-421) | ||
Wydanie oryginalne | |||
Język | |||
|
Głównym wątkiem dramatu jest częsta w literaturze greckiej kwestia godnego pogrzebu. Tytułowe błagalnice to matki poległych uczestników wyprawy Siedmiu przeciw Tebom[2]. Tebanie odmówili wydania zwłok poległych, uniemożliwiając ich godny pochówek. Teść jednego z zabitych bohaterów, król Argos, Adrastos, wraz z chórem błagalnic przybywa do Tezeusza, króla Aten, by prosić go o pomoc. Dzięki interwencji Aten ciała poległych zostają odzyskane. Błagalnice już w starożytności zostały scharakteryzowane jako "pochwała Aten" (ἐγκώμιον Ἀθηνῶν)[3].
Większość badaczy[4] uważa, że treść tragedii nawiązuje do współczesnych autorowi i pierwszym widzom wydarzeń wojny peloponeskiej[5][2]. W 424 r. Ateńczycy przegrali bitwę pod Delion, a zwycięscy Beoci odmówili wydania ciał poległych[6]. Dlatego za prawdopodobną datę premiery Błagalnic uważa się okres pomiędzy bitwą pod Delion a pokojem Nikiasza w 421 r.