![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/82/Aristide_Cavaill%25C3%25A9-Coll.jpg/640px-Aristide_Cavaill%25C3%25A9-Coll.jpg&w=640&q=50)
Aristide Cavaillé-Coll
francuski organmistrz / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Aristide Cavaillé-Coll?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Aristide Cavaillé-Coll (ur. 4 lutego 1811 w Montpellier, zm. 13 października 1899 w Paryżu) – francuski organmistrz, naukowiec i akustyk[1]. Jest uznawany za maître des maîtres (mistrza mistrzów) francuskiego romantycznego budownictwa organowego[2]. Jest jednym z najważniejszych budowniczych organów w historii tego instrumentu[3].
![]() | |||
Data i miejsce urodzenia |
4 lutego 1811 | ||
---|---|---|---|
Pochodzenie | |||
Data i miejsce śmierci |
13 października 1899 | ||
Instrumenty | |||
Zawód | |||
Odznaczenia | |||
![]() ![]() ![]() ![]() | |||
![]() | |||
|
Urodził się w Montpellier, w południowej Francji w rodzinie organmistrzów. Od młodego wieku wykazywał zdolności techniczne i matematyczne, które mu już w młodym wieku przejąć firmę organmistrzowską ojca. Za radą kompozytora Gioacchina Rossiniego w wieku 22 lat udał się do Paryża i niespodziewanie wygrał konkurs na budowę organów w bazylice św. Dionizego w Saint-Denis. W trakcie budowy instrumentu okazało się, że ciężkość nacisku na klawiaturę uniemożliwała grę na instrumencie. W celu rozwiązania tego problemu, jako pierwszy użył dźwigni Barkera, pneumatycznej maszyny ułatwiającej naciskanie klawiszy. Dzięki swoim badaniom opracował nowe rodzaje piszczałek i głosów organowych, np. flûte harmonique. Światową sławę przyniosła mu budowa organów w kościele św. Sulpicjusza w Paryżu i katedrze Notre-Dame.
Bogate brzmienie organów Cavaillé-Colla inspirowało wielu kompozytorów i doprowadziło do rozkwitu francuskiej romantycznej muzyki organowej, dzięki czemu powstały m.in. symfonie organowe Charlesa-Marie Widora i Louisa Vierne’a.