Al McCoy (1894–1966)
amerykański bokser zawodowy wagi średniej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
amerykański bokser zawodowy wagi średniej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Al McCoy, właśc. Alexander Rudolph (ur. 23 października 1894 w Rosenhayn w stanie New Jersey, zm. 22 sierpnia 1966 w Los Angeles[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii średniej.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
173 cm |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
157 |
| Zwycięstwa |
31 |
| Przez nokauty |
27 |
| Porażki |
13 |
| Remisy |
6 |
Był pierwszym zawodnikiem leworęcznym, który został zawodowym mistrzem świata[2].
Pochodził z żydowskiej rodziny. Jego ojciec był koszernym rzeźnikiem[3]. Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1910. Przybrał irlandzki przydomek, by jego rodzice nie zorientowali się, że został bokserem. Większość pojedynków pięściarskich toczył w formule no decision. Wśród znanych zawodników, z którymi się mierzył, byli Soldier Bartfield w 1913 i Mike Gibbons w 1914. Z pierwszym z nich zdaniem prasy wygrał, a z drugim przegrał. Jego bokserskim managerem był Dan Morgan[4].
28 lutego 1914 McCoy stoczył wyrównaną walkę z Joe Chipem. Uzgodniono, że pięściarze ci zmierzą się w rewanżu, ale Joe Chip krótko przed walką zachorował i zastąpił go jego brat George Chip, który był zawodowym mistrzem świata wagi średniej. 7 kwietnia 1914 w Nowym Jorku McCoy niespodziewanie znokautował Chipa w 1. rundzie i został nowym mistrzem świata[5].
Jako mistrz świata McCoy walczył no decision, więc mógł stracić tytuł tylko w razie porażki przed czasem. Nie jest jasne, w których pojedynkach tytuł mistrzowski był stawką; poniżej jest prawdopodobna lista tych walk:
| Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 8 maja 1914(dts) | South Norwalk | George Pearsall | nokaut w 1. rundzie | [6] |
| 21 maja 1914(dts) | Nowy Jork | Billy Murray | no decision | [7] |
| 11 czerwca 1914(dts) | Nowy Jork | Billy Murray | no decision | [8] |
| 13 października 1914(dts) | Nowy Jork | Willie Lewis | no decision | [9] |
| 19 października 1914(dts) | Buffalo | Willie „KO” Brennan | no decision | [10] |
| 22 grudnia 1914(dts) | Nowy Jork | Soldier Bartfield | no decision | [11] |
| 4 maja 1915(dts) | Nowy Jork | Jimmy Clabby | no decision | [12] |
| 31 maja 1915(dts) | Nowy Jork | Willie Martin | no decision | [13] |
| 9 września 1915(dts) | Nowy Jork | Young Ahearn | no decision | [14] |
| 30 kwietnia 1917(dts) | Pittsburgh | Harry Greb | no decision | [15] |
W większości z tych walk McCoy był zdaniem prasy gorszym bokserem. Oprócz tego McCoy stoczył w tym czasie wiele innych bokserskich pojedynków. M.in. w 1915 i 1916 walczył z George’em Chipem, a w 1917 z Jackiem Dillonem (zdaniem prasy przegrał również te spotkania).
11 listopada 1917 w Nowym Jorku Mike O’Dowd odebrał McCoyowi tytuł mistrza świata nokautując go w 6. rundzie[16]. Po utracie mistrzostwa McCoy nadal walczył zawodowo, przeważnie no decision. W 1918 Harry Greb pokonał go na punkty. Jack Dillon dwukrotnie z nim walczył w 1918, a Leo Houck jeden raz w 1919. W 1919 McCoy został znokautowany przez Joe Chipa i Mike’a O’Dowda. Ostatnią walkę bokserską stoczył w 1924.
Później był trenerem bokserskim i grywał epizodyczne role w filmach[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
