„Poszczące dziewczęta”
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
„Poszczące dziewczęta” – młode dziewczęta głównie z epoki wiktoriańskiej, zwykle przed okresem dojrzewania, które twierdziły, że są w stanie przetrwać przez nieokreślony czas bez jakiegokolwiek pożywienia. „Poszczące dziewczęta”, z których większość pochodziła z klasy średniej lub wyższej, miały mieć specjalne moce religijne lub magiczne. Zdolność do przeżycia bez pożywienia przypisywano niektórym świętym, w tym Katarzynie ze Sieny (która w rzeczywistości prawdopodobnie zmarła wskutek niejedzenia w ramach zjawiska anorexia mirabilis), Ludwinie z Schiedam, Therese Neumann. Uważano za cud i znak świętości. Pod koniec XIX wieku odnotowano liczne przypadki „poszczących dziewcząt”. Wierzący uważali takie przypadki za cudowne. W niektórych przypadkach dziewczęta miały stygmaty[1][2]. Żyły w czasach, w których popularność zyskiwał spirytyzm, więc podaje się, że do wyrzeczeń lub mistyfikacji mogło je skłaniać pragnienie sławy, ale raczej nie korzyści materialne. Na pewno znaczenie miał XIX-wieczny ideał piękna: zachowanie bladości cery, omdlenia, ograniczanie jedzenia, które postrzegano jako zwierzęce, seksualne i oznakę braku kontroli[3][4]. Opinia publiczna nie była zainteresowana „poszczącymi chłopcami”, brakowało im wizerunku czystej i pobożnej dziewicy[5][6]. Lekarze, tacy jak William A. Hammond, przypisywali to zjawisko oszustwom i histerii dziewcząt[7]. Historyk Joan Jacobs Brumberg uważa to zjawisko za wczesny przykład jadłowstrętu psychicznego[8][9].