Żytkowicze

Żytkowicze^[2] (Żydkowicze) (białorus. Жыткавічы, ros. Житковичи) – miasto na Białorusi w obwodzie homelskim. Stolica administracyjna rejonu żytkowickiego. 15,9 tys. mieszkańców (2010).

Żytkowicze

biał. Жыткавічы, ros. Житковичи

Herb flaga rejonu żytkowickiego↗
Państwo	Białoruś
Obwód	homelski
Rejon	żytkowicki
Populacja (2010) • liczba ludności	15 900[1]
Nr kierunkowy	2353
Kod pocztowy	247951–247953
Tablice rejestracyjne	3
Położenie na mapie Białorusi Żytkowicze
Położenie na mapie obwodu homelskiego Żytkowicze
52°14′N 27°52′E

Wieś duchowna położona była w końcu XVIII wieku w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego^[3].

Znajduje tu się stacja kolejowa Żytkowicze, położona na linii Homel - Łuniniec - Żabinka. W okresie międzywojennym była ona sowiecką stacją graniczną na granicy z Polską.

W mieście działają parafie: prawosławna św. Teodozjusza Czernihowskiego^[4] i rzymskokatolicka św. Józefa Rzemieślnika.

Znani żytkowiczanie

• Ludmiła Piskun (ur. 1938) - białoruski filolog, wykładowca i dziennikarz.
• Aleś Tabolicz - białoruski muzyk, lider grupy "Зьніч".
• Siergij Rodakowskij (1882-1933) - duchowny prawosławny, proboszcz parafii Świętej Trójcy w Talu koło Lubani, jeden z 23 białoruskich męczenników za wiarę prawosławną w okresie stalinizmu.
• Michaił Rusy - współczesny polityk białoruski.
• Natallia Czornahałowa (ur. 1954) - białoruska malarka.

Zobacz też

• gmina Żytkowicze

Przypisy

1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
2. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4. Brak numerów stron w książce
3. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 110.
4. Храм святителя Феодосия Черниговскοго. turov.by. [dostęp 2020-12-04]. (ros.).

Linki zewnętrzne

• "Жыткавічы: жыта". zhyta.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-19)]. - strona miasta
• Żytkowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 899.