Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żwirowiec orientalny[3] (Glareola maldivarum) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny żwirowcowatych (Glareolidae). Występuje w południowo-wschodniej i wschodniej Azji, zimuje bardziej na południe – aż po Australię. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Glareola maldivarum[1] | |
J. R. Forster, 1795 | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Parvordo | |
Nadrodzina | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
żwirowiec orientalny |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
Zasięg występowania | |
okres lęgowy przeloty zimowiska |
Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Reinhold Forster na podstawie holotypu z okolic Malediwów. Nadał mu nazwę Glareola (Pratincola) Maldivarum[4]. Obecnie (2021) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje nazwę G. maldivarum. Uznaje gatunek za monotypowy[5]. Dawniej żwirowca orientalnego uznawano za jeden gatunek ze żwirowcem łąkowym (G. pratincola)[4].
Długość ciała wynosi 23–25 cm, rozpiętość skrzydeł 58–64 cm, masa ciała 59–95 g[4]. Długość skrzydła 170–200 mm, długość górnej krawędzi dzioba 12–15 mm, długość skoku 30–37 mm, długość ogona 71–59 mm. Głębokość wcięcia w ogonie wynosi 22–23 mm u samców, 17–30 mm u samic. Żwirowce orientalne upierzeniem bardzo przypominają żwirowce łąkowe i stepowe (G. nordmanni). Wyróżniają się całkowicie ciemnymi lotkami II rzędu (tylko u ptaków dorosłych) i kasztanowymi pokrywami podskrzydłowymi. U dorosłych wierzch skrzydła jest całkowicie ciemny, jak u żwirowców stepowych. Osobniki młodociane mają bardzo cienkie, płowobiałe obrzeżenie lotek II rzędu, cieńsze niż u młodocianych żwirowców łąkowych. W porównaniu do żwirowców łąkowych we wszystkich szatach żwirowce orientalne zdają się mieć większą płowopomarańczową plamę w niższej części piersi[6].
Żwirowce orientalne są wędrowne. Gniazdują na obszarze od skrajnie południowej Syberii, wschodniej Mongolii i północno-wschodnich Chin (Heilongjiang) na południe po północne Indie, Sri Lankę, południowo-wschodnią Azję i Tajwan. Lokalnie gniazdują także w zachodniej Japonii i Wyspach Riukiu. Lęgi stwierdzono również w południowym Pakistanie, na północnych Filipinach i Borneo. Zimują na obszarze od Malediwów, Indii i południowo-wschodniej Azji przez Indonezję i Nową Gwineę po Australię[4]. Większość żwirowców orientalnych na miejsce zimowania wybiera Australię. Sporadycznie zagubione ptaki docierają do Nowej Zelandii[7].
Zwyczajami żwirowce orientalne nie różnią się od żwirowców łąkowych[6]. Zamieszkują otwarte obszary, takie jak łąki, pastwiska, lotniska, boiska i okolice obszarów podmokłych (bagna, okolice rzek, jezior, solnisk, zarybionych stawów i pól ryżowych)[7]. Pożywieniem żwirowców orientalnych w sezonie lęgowym są owady i inne naziemne stawonogi, szczególnie prostoskrzydłe i chrząszcze[4]. Poza sezonem lęgowym również zjadają bezkręgowce, takie jak ważki, prostoskrzydłe, chrząszcze, ćmy, mrówki, termity, pszczoły i osy[7].
Zniesienia przypadają na okres od kwietnia do czerwca. Na obszarach otwartych gniazdują w luźnych koloniach, często tuż po pożarach[4]. Gniazdo to zazwyczaj płytki dołek w ziemi. Zniesienie liczy 2 lub 3 jaja. Okres inkubacji i czas, po jakim młode są w pełni opierzone, nie są znane. Według różnych źródeł trwają tyle samo, co u żwirowców łąkowych, u których wysiadywanie trwa 17–19 dni[7].
IUCN uznaje żwirowca orientalnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2021). Liczebność światowej populacji szacuje się na około 2,9-3 miliony osobników. Globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy ze względu na utratę i degradację siedlisk, a także polowania[2][8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.