Loading AI tools
chrześcijańska społeczność religijna w Maroku Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Świadkowie Jehowy w Maroku – społeczność wyznaniowa w Maroku oraz na terenie Sahary Zachodniej, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca około 40–100 głosicieli należących do 2 zborów[uwaga 1]. W 1973 roku działalność Świadków Jehowy w tym kraju została zdelegalizowana i od tej pory jest prowadzona nieoficjalnie. Z tego względu szczegółowa liczebność członków wyznania nie jest podawana do wiadomości publicznej[1]. Działalność Świadków Jehowy w Maroku oraz w Saharze Zachodniej koordynuje francuskie Biuro Oddziału[2][3].
Pod koniec sierpnia 1939 roku Margaritha i Hermann Bruder – Świadkowie Jehowy z Niemiec, w drodze na teren misjonarski w Brazylii zostali aresztowani w porcie w Safi, w związku z podejrzeniami o działalność szpiegowską. Następnie zostali uwięzieni w Marrakeszu oraz w Kenitrze. Z tego względu szwajcarskie Biuro Oddziału przesłało władzom francuskim egzemplarz książki Krucjata przeciwko chrześcijaństwu[uwaga 2] oraz list, który wyjaśniał, że nie są nazistami. Po czterech miesiącach zezwolono im na opuszczenie Maroka[4].
W 1953 roku zanotowano sprawozdanie pierwszego Świadka Jehowy w tym kraju. W roku 1953 w Maroku działało dwóch, w roku 1954 – 3 głosicieli, a w następnym – 4.
W 1955 roku do kraju przybył misjonarz – absolwent Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead, by prowadzić działalność ewangelizacyjną w Maroku. Wkrótce do głosicieli dołączyła pięcioosobowa rodzina Świadków Jehowy z Tunezji[5].
W latach 50. XX wieku Álvaro Berecochea, misjonarz z Argentyny, sprawował nadzór nad Biurem Oddziału w Maroku[6]. W roku 1956 powstał pierwszy zbór (w Tangerze). W styczniu 1957 roku Maroko odwiedził prezes Towarzystwa Strażnica Nathan H. Knorr, który w Tangerze wygłosił przemówienie do 58 obecnych[7]. W roku 1958 powstał drugi zbór.
Od 1959 roku do Maroka przybywali kolejni misjonarze, m.in. Domenick i Elsa Piccone (do 1969 roku)[8], William i Sandra Malenfant[9], którzy działali w Casablance (znajdował się tam zbór francuskojęzyczny) i Tangerze (gdzie funkcjonował zbór hiszpańskojęzyczny)[10], Bill i Sandra Cowan (głosili w Maroku od 1959 do 1973 roku, gdy wprowadzono zakaz działalności i musieli opuścić kraj). Przybycie przy końcu lat 50. XX wieku do Maroka misjonarzy zaowocowało widocznym rozwojem działalności i wzrostem liczby głosicieli[11].
W latach 60. XX wieku nastąpił wzrost liczby głosicieli; istniało 8 zborów, do których należało ponad 260 głosicieli. Ponieważ prawo zabraniało konwersji muzułmanów, prowadzili oni działalność kaznodziejską wśród obcokrajowców, głównie Europejczyków. Gdy zaczęto utrudniać cudzoziemcom podjęcie pracy i uzyskanie pozwolenia na pobyt stały, wielu głosicieli wyjechało do Europy[8].
W roku 1962 w Tangerze zorganizowano Kurs Służby Królestwa, w którym udział wzięli starsi zboru z Maroka oraz Hiszpanii, w której Świadkowie Jehowy byli prześladowani, a ich działalność zakazana do 1970 roku[12].
Głosiciele z Tangeru i innych miast rozpoczęli też działalność kaznodziejską wśród muzułmanów. Nierzadko nasyłano na nich policję, która domagała się wyjaśnień co do ich działalności. Głosiciele ze zboru w Tangerze regularnie jeździli na większe zgromadzenia do Ceuty, hiszpańskiej eksklawy, portu leżącego na wybrzeżu marokańskim. W roku 1965 miejscowe Biuro Oddziału rozpoczęło nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Gibraltarze. W 1967 roku grupka wyznawców została zatrzymana przez policję, której obszernie objaśnili swoją działalność[5].
W latach 60. XX wieku w Al-Ujun i Villa Cisneros (w Saharze Zachodniej) w hiszpańskich więzieniach przebywali Świadkowie Jehowy z Hiszpanii, odsiadujący wyroki za odmowę służby wojskowej; prowadzili tam nieoficjalną działalność kaznodziejską, dzięki czemu kilka osób zostało ich współwyznawcami. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w stolicy Sahary Zachodniej[13].
W kwietniu 1973 roku nieoczekiwanie zakazano w Maroku działalności Świadków Jehowy. Ze względu na zakaz zebrania oraz zgromadzenia obwodowe zaczęto organizować w małych grupach w mieszkaniach prywatnych, a nie jak wcześniej w Salach Królestwa. Na zgromadzenia okręgowe miejscowi Świadkowie Jehowy jeździli do Francji lub Hiszpanii. Ponieważ w Maroku ze względu na wyjazd zagranicznych współwyznawców ubywało Świadków Jehowy, Towarzystwo Strażnica postanowiło zamknąć tamtejsze Biuro Oddziału, a misjonarzy skierować do innych krajów[11][14]. Ostatnie oficjalnie sprawozdanie opublikowano w 1994 roku – w Maroku działalność kaznodziejską prowadziło wówczas 56 głosicieli, a na Wieczerzy Pańskiej zebrały się 124 osoby[15]. W sierpniu 2001 roku delegacja Świadków Jehowy z Maroka uczestniczyła w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Nauczyciele słowa Bożego” w Rzymie[16][17], a latem 2009 roku w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Czuwajcie!” w Rzymie[18].
Od 1995 roku sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie działalność Świadków Jehowy podlega ograniczeniom prawnym lub jest zakazana. Przez organizacje monitorujące przestrzeganie praw człowieka publikowane są specjalne raporty m.in. o sytuacji tej społeczności religijnej w Maroku i Saharze Zachodniej.
Zebrania religijne odbywają się w mieszkaniach prywatnych z zachowaniem środków ostrożności[1]. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w największych miastach Maroka i w stolicy Sahary Zachodniej. Prowadzą nieoficjalną działalność kaznodziejską[19]. Pod nadzorem francuskiego Biura Oddziału w Maroku[2] i Saharze Zachodniej[3] działa Komitet Łączności ze Szpitalami. Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie marokańskim. W tym dialekcie dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[20], a w języku tamazight wydawane są publikacje Świadków Jehowy[21].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.