Ława sądowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ława sądowa – organ władzy miejscowej miast i wsi lokowanych na prawie niemieckim z okresu XIII–XVIII wieku[1]. Był powoływany przez właściciela gruntowego lub wybierany przez ogół mieszkańców, w późniejszym okresie także przez radę miejską, która liczyła 7–12 członków, zwanych ławnikami.
Rozróżniano 3 rodzaje sądów ławniczych:
1. sąd wielki (m.in. roki wielkie gajone), które odbywały się 3 razy do roku,
2. sąd ławniczy na potrzeby bieżące i zbierający się co 2 tygodnie,
3. ławniczy sąd nadzwyczajny, który był zwoływany w nagłych sprawach kryminalnych.
Do zadań ław sądowych należało nadawanie mocy prawnej finansowym transakcjom, testamentom, umowom. Nie miała wpływu na niektóre z poważniejszych spraw, np. w Krakowie nie sądziła gwałtu, skrytobójstwa i napadu na dom. Spod jurysdykcji ławy sądowej wyłączona była szlachta, duchowieństwo, Żydzi.