ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ਇੱਕ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ [lower-alpha 1] ( ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ : ਦੇਵਨਾਗਰੀ : ज़मींदार , zamīndār ; ਫ਼ਾਰਸੀ : زمیندار , zamīndār ) ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਂਤ ਦਾ ਇੱਕ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰ ਜਾਂ ਅਰਧ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰ ਸ਼ਾਸਕ ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਮੁਗਲਾਂ ਦੇ ਰਾਜ ਦੌਰਾਨ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੇ ਇਸਨੂੰ "ਜਾਇਦਾਦ" ਦੇ ਮੂਲ ਸਮਾਨਾਰਥੀ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਫਾਰਸੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਅਰਥ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਾਹੀ ਅਦਾਲਤਾਂ ਦੀ ਤਰਫੋਂ ਜਾਂ ਫੌਜੀ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਟੈਕਸ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਰਾਖਵਾਂ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਹਾਰਾਜਾ ( ਮਹਾਨ ਰਾਜਾ ), ਰਾਜਾ / ਰਾਏ (ਰਾਜਾ) ਅਤੇ ਨਵਾਬ ਵਰਗੀਆਂ ਰਿਆਸਤਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹੀ ਖ਼ਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪੂਰਬੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ (ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼) ਵਿੱਚ 1950 ਵਿੱਚ,[1] ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ 1951 ਵਿੱਚ [2] ਅਤੇ 1959 ਵਿੱਚ ਪੱਛਮੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ [3] ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨੀ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦੌਰਾਨ ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰਾਂ ਨੇ ਅਕਸਰ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਖੇਤਰੀ ਇਤਿਹਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ। ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ 16ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਕਨਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਹੈ ਜੋ ਭਾਟੀ ਖੇਤਰ ( ਬਾਰੋ-ਭੂਆਂ ) ਵਿੱਚ ਬਾਰਾਂ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗਠਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ, ਜੇਸੁਇਟਸ ਅਤੇ ਰਾਲਫ਼ ਫਿਚ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਨੇਵੀ ਲੜਾਈਆਂ ਦੁਆਰਾ ਮੁਗਲ ਹਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟਿਆ ਸੀ। ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਵੀ ਕਲਾ ਦੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਸਨ। ਟੈਗੋਰ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ 1913 ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਨੋਬਲ ਪੁਰਸਕਾਰ ਵਿਜੇਤਾ, ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਜਾਇਦਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰਾਂ ਨੇ ਨਿਓਕਲਾਸੀਕਲ ਅਤੇ ਇੰਡੋ-ਸੈਰਾਸੀਨਿਕ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ।