From Wikipedia, the free encyclopedia
Se qualifica sovent lo castèl de Montsegur de castèl catar. De fach, lo castèl se bastiguèt sul quite endrech ont foguèt desrocat l'ancian vilatge fortificat qu'èra, fins al sètge de 1244, lo luòc emblematic de la resisténcia occitana, mai que mai dels catars e dels faidits. Las quòtas arquitecturalas demòstran que lo castèl actual se concebèt sus la basa de la cana anglesa que foguèt pas introdusida sonque mai tard. Çò que pròva qu'aquel foguèt parcialament tornar bastit per la familha del novèl senhor del luòc, lo marescal de la fe Gui II de Lèvis, aprèp la rendicion catara de 1244.
.jpg)  | |||
| Donadas | |||
|---|---|---|---|
| Tipe | Castèl | ||
| Construccion | 1204 | ||
| Cronologia | |||
| Sètge de Montsegur | |||
| Sètge de Montsegur (1241) | |||
| Caracteristicas | |||
| Estat d'ustage | roïnas | ||
| Localizacion geografica | |||
| Estat | França | ||
| Division territoriala francesa | França metropolitana | ||
| Region francesa | Occitània | ||
| Departament | Arièja | ||
| Arrondiment francés | arrondiment de Fois | ||
| Canton francés | Canton de l'Avelanet | ||
| Comuna | Montsegur | ||
 | |||
| monument istoric catalogat (1862) monument istoric catalogat (1989) | |||
| |||
La fortalesa de Montsegur se trapa en Lengadòc, dins la comuna de Montsegur (departament d'Arièja).
Aqueste castèl se situa en cima de la sèrra quilhada en naut del vilatge, a 1207 m d'altitud.
Lo castèl del sit actual coneguèt tres epòcas màgers pendent las que la fortalesa se transformèt pauc a cha pauc.
Una primièra fortalesa foguèt apitada en cima de la montanha (tanben apelada pog[1]) que se ne sap pas tròp de causas franc qu'èra arroïnada a l'entorn de 1204, data que foguèt bastit lo vilatge fortificat jos la direccion de Raimon de Perelha. Es lo vilatge fortificat o castrum que los arqueològs li an porgit lo nom de Montsegur II.
Lo dispositiu defensiu de la fortalesa èra plan diferent del que se coneis uèi. Lo castrum teniá la demeure fortifica del senhor dels luòcs, lo castellum (que foguèt probable restaurat per la ostal de Lèvis per ne far la fortalesa actuala) e lo vilatge catar de l'epòca environats d'una encencha fortificada. Del costat de la rota actuala, s'auboravan tres murs de defensa que lo primièr se situava a nivèl de la dintrada actuala ont se comença la visita de pagament del castèl. De l'autre costat del puèg, a 800 m aperaquí, se trobava una torre de gaita (al Rocàs dich de "La Tor") que se quilha ensús d'un bauç de 80 m. La dintrada del Castrum que mena cap a aquesta torre de gaita èra defenduda per una barbacana. Al dintre de l'encencha de la fortalesa se teniá un vilatge que ne demòran uèi pas que qualques terrassas al nòrd-oèst del castèl actual. Sus aquestas darrièras, se pòdon trapar las fondamentas de mantas abitacions, d'escalièrs per tal de passar entre terrassas, una cistèrna e un silo.
Montsegur sostèt una comunitat catara importanta. En 1215, lo concili de Latran citava la fortalesa coma un amagatalh d'eretges. En 1229, lo ròtle de Montsegur coma abric de la Glèisa catara foguèt afirmat tornarmai dins lo Tractat de Meus-París. Tre 1232, aqueste ròtle quitèt pas de s'enfortir. Parallèlament, lo castèl aculhiguèt a mai los cavalièrs faidits qu'èran estats despoderats de sas tèrras pel tractat de 1229. Demest aquestes darrièrs Pèire Rogièr de Mirapeis, lo cosin de Raimon de Perelha que vendriá lo mèstre militar de Montsegur.
Pendent la primièra mitat del sègle XIII, la fortalesa patiguèt quatre sètges que un solet capitèt:
Lo sètge foguèt provocat per l'assassinat de qualques inquisitors comés en 1242 a Avinhonet per un seissantenat d'òmes eissits de la garnison de Montsegur. Lo senescal de Carcassonna amassa amb l'archevesque de Narbona (Pierre Amiel) foguèron cargats d'assetjar la fortalesa, sus l'ordre de Blanca de Castelha e de Loís IX. En mai de 1243, los crosats, que comptavan aperaquí 6000 òmes, environavan Montsegur.
L'equilibri de las fòrças se perlonguèt fins a Nadal de 1243. Aquela nuèch una punhada d'òmes capitan, en seguida d'una escalada audaciosa, a s'apoderar de la torre d'agach. A partir d'aqueste moment, un trabuc es encaminat e montat que bombardarà sens relambi la posicion dels assetjats coma o testimònian los nombroses bolets de pèira talhada trapats sul sit. Aperaquí un mes pus tard, probable aprèp una traïson locala, la barbacana tombèt dins las mans dels atacaires.
Una darrièra assalida lançada en febrièr serà rebutada mas daissarà los assetjats fòrça aflaquits.
Lo 1èr de març 1244, Pèire Rogièr de Mirapeis se vegèt obligat de negociar la rendicion de la plaça fòrta. Las condicions ne foguèron las seguentas:
Lo 16 de març, la fortalesa se durbiguèt tornarmai. Totes los catars qu'avian pas abjurat sa fe cremèron sul lenhièr qu'engolís aital mai de 200 supliciats (lo nombre varia leugièrament segon las fonts) dont la femna, la filha e la sògra de Raimon de Perelha. La tradicion vòl que lo lenhièr foguèsse montat a 200 m del castrum pel "Prat dels Cremats" ont una estèla foguèt quilhada per la Société du souvenir et des études cathares. Sus aquela es l'inscripcion : "Als cathars, als martirs del pur amor crestian. 16 mars 1244". Semblariá que la situacion vertadièra del lenhièr se situèsse sul truc amont del parking a dreta del pòrt en anar cap a Montferrièr.
Aprèp la presa del castèl en 1244, la possession del pog passèt a Gui II de Lèvis, Marescal de la Fe, senhor de Mirapeis dempuèi lo tractat de 1229. Las remasilhas del vilatge catar foguèron assoladas e a l'encòp l'encencha fortificada exteriora. Lo castellum foguèt restaurat e adobat tornarmai pr'amor d'i establir una garnison d'un trentenat de personas que demorèt presenta fins al Tractat dels Pirenèus del sègle XVII. Se cita lo castèl dins qualques documents coma estant "défensable" en 1510. Mai tard, amb los ans, foguèt finalament abandonat lo castèl.
Lo castèl venguèt monument istoric en 1875 e son pog un pel mai tard en 1883. Dempuèi aquel moment, l'endrech venguèt una figura legendària e atisèt de longa las fantasiás de mantas personas de tal biais que las cèrcas sul pog venguèron nombrosas. D'un biais paradoxal, la campanha de restauracion del castèl entamenada en 1947 frenèt las degradacions e a l'encòp escafèt qualques vestigis arqueologics. Aquela restauracion motivèt una prospeccion espeleologica de la sèrra, portada per la Société spéléologique de l'Ariège. Aquesta darrièra menèt, en 1964 al desterrament d'una sepultura dins l'Avenc del Trabuquet. En 1968, se fondèt lo GRAME (Groupe de Recherche Archéologique de Montségur et Environs). Aqueste darrièr menèt mai d'una campanha d'excavacions sul sit.
Se deu a l'ariegés Napoleon Peirat, cap a 1870, la redescobèrta estrambordada de Montsegur; e sa pluma inspirada, l'atmosfèra romantica que dempuèi aquel moment abita lo luòc. Tant i a que per d'unes, es encara malaisit uèi d'admetre que lo temple de Paraclet es pas qu'un petit castèl del sègle XIV.
Cada an, al solstici d'ivèrn, lo primièr rai de solelh a l'orizont travèrsa lo castèl dins sa longor e, al solstici d'estiu, travèrsa las quatre arquièras del donjon al nòrd-oèst amb una precision millimetrica. De personas misticas i veson un ligam entre culte solar e religion catara.
Montsegur es supausat d'aver recaptat lo tresaur ric de la glèisa catara. D'aqueste supausat tresaur ne sabèm pas gaire. Dos faches alimentan las suposicions a l'entorn del tresaur: Lo primièr, es la fugida a caval del perfièch Matieu e del diacre Bonet cap a Nadal de 1243 emportant amb eles «d'aur e d'argent e una infima quantitat de moneda». Se pensa qu'aquel tresaur arribèt en Itàlia a Cremona, luòc d'Itàlia ont visquèt una autra comunitat catara importanta. Aquesta suposicion es renforçada per las correspondéncias epistolaras atestadas entre las doas comunitats.
Un segond tresaur seriá estat salvat del temps de la trèva de març de 1244 pr'amor que foguèt fach estat de quatre individús fugissent de Montsegur amb un cargament. Los istorians supausan qu'aqueste tresaur amassava los nombroses tèxtes eretics servats pels perfièches dins la fortalesa.
Montsegur es estat considerat coma lo castèl del graal. Lo graal seriá estat una de las pèças del tresaur de la glèisa catara: la copa que Josèp d'Arimatia i auriá reculhit la sang de Crist sul mont de Golgota o ben l'esmerauda tombada de la corona de Lucifèr pendent la casuda dels àngels. L'Alemand Otto Rahn foguèt l'inventor d'aqueste mite que li auriá inspirat un saberut d'Ussat, Antonin Gadal.
Otto Rahn aviá estudiat l'istòria dels catars e èra passionat per aqueste Lengadòc ric de "legendas". En 1932, s'èra installat dins la pichona estacion termala d'Ussat dels Banhs a l'ostalariá Les Marronniers que n'aviá pres la geréncia. Gràcias a las teorias poeticas d'Antonin Gadal, escriguèt la "Croisade contre le Graal" que participèt activament, aprèp lo primièr ensag sus Montsegur de Napoleon Peirat, al regan d'interès per Occitània.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
