Mequinenza

Mequinenza es un municipi de la província espanhòla de Saragossa dins la Comunautat Autonòma d'Aragon. La municipalitat aperten dins la comarca del Bas Cinca. Es plaçada en l'extrèm oriental de la província de Saragossa e plaçada en la confluéncia de tres rius, l'Ebre e lo Segre, que pauc abans a recebut las aigas del Cinca. Lo sieu tèrme municipal a 307,45 km². La siá restanca, conegut coma Mar d'Aragon, bastit entre 1957 e 1964, a jonhètz capacitat de 1.530.000.000 m³ e es òm dels mai grans d'Espanha.

La siá economia es basada en l'industria, la minería del carbon, la manufactura texila, la ramaderia porcina e ovina (e mai se aquestas darrièras se tròban ja en regresión), jonhètz creissenta agricultura de seca (almendros, olivos e de granatges) e regadío orientat cap al cultiu d'arbres frutales tales coma cerezos e de perseguèrs. Existís tanben jonhètz industria toristica amb granda potenciala de futur mai que mai mercés a la pesca e a la cultura. Mequinenza Recep visitants estrangièrs arribats practicament dempuèi los cinc de continents.

Las minas de lignito foguèron intensament espetadas pendent las doas de guèrras mondialas; lo transpòrt s'efectuaue per l'Ebre o per rota. A l'ora d'ara aquesta activitat se tròba entièrament en decadéncia, e mai se antiguamente i aviá permés a Mequinenza possedir jonhètz flòta de 16 llaüts (embarcaciones que transportavan lo carbon de Mequinenza e avián jonhètz capacitat de carga de 18 a 30 tonas), ja despareguda.

Òm dels principales referents industriales de la localitat es lo Polígono Industrial "Riols" plaçat en l'extrèm nordeste del tèrme municipal en lo limit amb la província de Huesca. Se tracta d'un espaci estrategic que dispausa de bonas comunicacions, a mièja ora de l'estacion d'AVE Lhèida-Pirineus, a ora e vint menutas de Saragossa e Tarragona e a près de doas oras de Barcelona. Lo Polígono "Riols" compta tanben amb una bastissa CEEI (Centre Europèu d'Entrepresas e Innovacion) aperat Centre de Emprendedores de Mequinenza consacrat a la començada de nòvas entrepresas de recenta creacion que vòlgan s'assolidar dins lo mercat. Lo centre fa partida de la Ret Aragonesa de Centres de Emprendedores (Ret ARCE).

Mequinenza es un pòble bilingüe, doncas se plan la lenga oficiala es lo castelhan, la lenga mairala es lo mequinenzano, un dialècte del catalan. Mequinenza es totjorn estat una municipalitat qu'a ensajat dignificar la lenga que parla e en aqueste sens ja en los primièrs ans de la democracia, foguèt cabecièra en defensa de la siá lenga.

Lo 1 de febrièr de 1984 s'amassèron en lo Castillo de Mequinenza los cònsols dels ajuntaments de la zòna catalano-parlante d'Aragon amb lo conselhièr de cultura del Govèrn d'Aragon, José Bada Paniello. En aquesta session de trabalh s'elaborèt lo document conegut amb lo nom de Declaracion de Mequinenza que donèt origina a l'acòrd soscrich entre lo Govèrn d'Aragon e lo Ministèri d'Educacion e Sciéncia per poder implantar la matèria volontària del catalan en los centres d'ensenhament de las municipalitats que volguèron s'aderir.

Cal destacar l'importància que qualques autors an donat la situacion dins aquesta zòna de la vila iberica de Octogesa, que joguèc un papièr important en lo desvolopament de la batalha de Ilerda. Dempuèi 1983 e coma part dels programas d'investigacion del Musèu de Saragossa, en collaboracion amb l'Ajuntament de Mequinenza e lo supòrt de la Deputacion Generala d'Aragon se menèron a tèrme jonhètz seria de catacions en tres luòcs: Los Castellets, Barranc de la Mina Vallfera e Riols I.

Los Castellets: un espaci clau per la coneissença del pas dels pòbles de l'Edat de Bronze tardía a la cultura dels camps d'urnas. Lo conjonch se compausa d'una colònia sobratz un estribo en lo riu Ebre, entornejat per doas tors, jonhètz paret e jonha resòlv, al bòrd de doas necrópolis. Es l'unic de tot Aragon que se son trobats en el amassa necrópolis de inhumación e incineracion.
Barranc de la Mina Vallfera: se menèt a tèrme en el jonhètz campanha de catacion d'emergéncia en aqueste luòc, en descobrint un grop fòrça important de aldeas necrópolis e datacion finala neolítica.
Riols I. En octòbre de 1985 se menèt a tèrme la primièra campanha de catacion d'emergéncia que descriviá un assentament de caracteristicas similaras a las del Barranc de la Mina Vallfera. La conservacion d'aqueste jaciment permetèt iniciar los estudis qu'apuntèron que datava del periòde final del Neolítico.

Nombrosas pinturas e grauats associats son estats trobats en Mequinenza, pertenecientes a l'Art rupestre de l'arc mediterranèu de la Peninsula Iberica, considerat Patrimòni de l'Umanitat per l'UNESCO en 1998.

La preséncia de fragments de ceramica “sigillata” decorada en de divèrses espacis amien a indicar jonhètz aucupacion romana. Julhet César en la siá òbra “De Bèl Civili” fa referéncia a la populacion de Octogesa que qualques istorians plaçan en Mequinenza.:

"Presa aquesta resolucion, comandan prene de barcas per tot l'Ebre e las condusir a Octogesa. Èra aquesta vila a la ribièra de l'Ebre, distante vint milas dels reales. Dispausan aicí formar un pont de barcas, e en fasent passar doas legions pel Segre, fortifican lo sieu camp amb un barrat de dotze pès".

Lo toponim de Mequinenza procedís de la tribu bereber Banú Miknasa que se li atribuís a el la fondacion de la meteissa amb la siá arribada a la peninsula entre lo 714 e 719. Pendent la reconquista, Alfonso I l'ocupèt en 1133 (e mai se los almorávides la reconquistaron pauc après) e foguèt reconquistada definitivament per Ramón Berenguer IV en 1149. Mequinenza Passèt als domenis de la familha nòbla dels Montcada, de senhors de la baroniá de Aitona. Se crei que s'establiguèron entre l'an 714 e l'an 719. En aqueste periòde se reedificaría la fortalesa defensiva. A lo-Idrisi, cronicaire de l'epòca, la descriu aital:

«Es pichona, mas a jonhètz granda fortalesa de fòrt aspècte e se tròba dins las frontièras d'a lo-Ándalus».

Mequinenza, Après mièg sègle de jurisdiccions realas dirèctas, anèt un señorío de l'ostal dels Montcada, amassa amb Aitona e Seròs. E son aquestes es quaus edifican l'important Castillo de Mequinenza. E e mai se la conquista crestiana seguissiá en pè, las tres de vilas foguèron mayormente musulmanas. Ans sorgisson après de conflictes entre Fraga e Mequinenza a causa de los sieus limits termierèrs. Lo 6 de setembre de 1246, per evitar de batalhas e de litigis, Pere de Montcada e la siá femna Sibila procedisson al amullaramiento de diches tèrmes, e mai se en escambi dels melhoraments autrejats als fragatinos, en respectant los tèrmes de las siás municipalitats, los òmes de la vila de Fraga se veson obligats a pagar en los Montcada cent maravedís d'aur. Mequinenza Evita pas la pèsta de 1348, qu'ocasiona fòrça victimas en aquesta escasença e tanben en los brots epidémicos dempuèi 1380. A raïtz d'aquò, de 1381 a 1387, l'enfant Juan lo Caçaire demòra en de divèrsas escasenças en lo Castillo.

En 1410, après la mòrt sens descendencia de Martín l'Uman e pendent las disputas sucesorias que desboquèron en lo Compromís de Casp, los partidaris del comte Jaime de Urgel en lo reialme d'Aragon organizèron lo sieu pròpri parlament en la localitat, en oposicion al de Alcañiz, dirigit pels leiales a Fernando de Trastámara. Desparièras guèrras coma la Guèrra Civila Catalana (1462-1472), la Guèrra de Secesión (1640-1652) e la Guèrra de Succession (1705-1714) tanben asolaron la populacion e lo castèl.

Entre los sègles XV e XVI, se succedís una epòca de misèria e fam amb divèrsas revueltas a causa de la opresión de qualques senhors. En l'an 1697 Fray Miguel de Salas escriu lo libre Vida de Santa Agathoclia, vèrge e martira, patrona de Mequinenza.

Pendent l'invasion napoleónica, lo general Suchet (1810), coma o faguèt Ramón Berenguer IV en 1149, ensaja conquistar Mequinenza que Napoleon li considerèt a el “la llave de l'Ebre”. Après 20 jorns de sètge de 12.000 òmes de l'armada francesa front a 1.000 defensors espanhòles, se rendiá la plaça. Aquò li facilita a Suchet la conquista de tot lo Bas Cinca e lo Segriá. A consequéncia d'aiçò lo nom de "Mequinenza" figura en l'Arc de Triomfe de la plaça Charles de Gaulle de París coma òm de las grandas victòrias de Napoleon. En 1812 Mequinenza entrava a far partida del departament francés de las Bocas de l'Ebre. Pauc après, en 1814 Mequinenza foguèt recuperada pels espanhòles mercés a una audaz estratagema deguda al militar e aventuraire espanhòl d'origina flamenc Juan Van Halen, posteriorament tinent general, que per estratagema atenguèt la pren de Lhèida e lo castèl de Monzón.

En 1831 la localitat aperteniá als duques de Medinaceli e tanben al corregimiento de Saragossa. Per aquò, quand aquesta vila se convertís en cap d'una de las tres de províncias en qu'en 1835 seriá dividit l'ancian Reialme d'Aragon, Mequinenza seguís integrada dins la província de Saragossa.

Mequinenza Torna a èsser luòc d'importància pendent las Guèrras Carlistas e posteriorament en la Guèrra dels Matiners. En lo transcors de la darrièra Guèrra Civila (1936-39), lo sieu tèrme municipal foguèt scenari de cruentos de combats de la Batalha de l'Ebre, entre junh e novembre de 1938. Coma consequéncia d'aquò, lo sieu pont sus l'Ebre foguèt destruit e foguèt pas tornat a bastir fins als ans cinquanta.

L'arribada del sègle XX propicièc un increment de la demanda de carbon a causa de l'increment de l'industria. L'arribada de la Primièra e Segonda Guèrra Mondiala favoriguèt encara mai aqueste increment. Mas l'aparicion del camin de fèrre, la crisi de la navegacion fluviala e l'implantacion de l'energia electrica provoquèron lo bastiment de desparièras restancas idroelectrics en lo rio Ebre. Al s'iniciar las òbras e s'elevar lo nivèl de las aigas, fòrça mequinenzanos se vegèron obligats a partir o a abandonar la siá populacion que rebastiguèron al bòrd del riu Segre. Una Mequinenza mai modèrna e mai toristica mas que conserva encara lo remembre de lo sieu passat.

Castell de Mequinensa

La bastissa s'auça gaireben al bòrd d'un grand precipici, en essent una massa barrada de pro nautor, la siá planta es un cuadrilátero irregular, amb sèt torreones rectangulares excepto òm, lo mai robusto, qu'es curiosament de planta pentagonal. Dos torreones flanquean la pichona pòrta qu'es semicircular, jos escut e protegida per una buharda. Paucas fortalesas auràn un melhor emplaçament qu'aquesta, en contemplant un vast e impressionant païsatge, gaireben geologic, sus la confluéncia dels rius Ebre, Segre e Cinca e las siás tèrras circundantes. Daissa pas d'estonar que los Montcada, de senhors de la baroniá de Mequinenza escuelhèsson aqueste nin d'aglas per la siá mansion fortificada. La bastissa es un autentic Castillo-Palai, òm dels melhors que l'art gotic leguèc a la Corona d'Aragon, datat dins los sègles XIV e XV.

En los sieus principis foguèt una fortalesa araba, bastida per la tribu bereber dels Miknasa cap al sègle XII. Qu'a la fin de divèrsas conquistas, què en el en de mans de Ramón Berenguer IV, en passant ja definitivament a de mans dels crestians. Après de divèrses cambiaments de proprietari, en 1184 se li concedís lo castèl e la vila de Mequinenza, al marqués de Aitona, Ramón Guillén de Montcada, per passar posteriorament als duques de Medinaceli (Duquesa de Alba). Mas fins al sègle XV s'introdusisson pas las primièras reformas amb la fin de convertir la fortalesa militar en residéncia-palai.

Fòrça mai tard, pendent los ans 1700–1710 (Guèrra de Succession) en que se produsiguèt un cambiament de dinastia en Espanha (dels Austrias als Borbones) se transformèt e condicionèt lo castèl e los alrededores a una nòva forma de guèrra (amb d'armas de fuòc, artillería...) E foguèt aqueste lo moment que lo Duque de Orleáns comandèt en el bastir un camin qu'anava dempuèi Mequinenza en Tortosa parallel al riu, amb la fin de custodiar totas las barcazas (llaüts) que navegauen pel riu entre aquestas doas de populacions.

Pendent lo periòde 1808–1814 (Guèrra de l'Independéncia) lo castèl suportèt tres atacs de la part de Napoleon, mas fin finala en 1810 foguèt conquistat per las tropas del Mariscal Suchet, e apertenguèt fins a 1814 dins lo govèrn francés. (Mequinenza Passèt a èsser inscrich en de letras grandas en una de las colomnas exterioras en l'Arc del Triomfe de París.) Mas en febrièr d'aqueste meteis an e sens tirar ni un sol tir tornèt a de mans espanhòlas per mediacion d'una estrategia mai de l'espionatge de Van Halen.

Entre 1820 e 1823 aqueriguèt un papièr important, en suportant d'importants atacs Carlistas e en conservant guarnición militar que durèt fins a de principis del sègle XX en que s'abandona. Pendent la guèrra civila passa a èsser un castèl d'observacion e preson republicana e un còp finalizat la guèrra demòra en de tarcums fins que l'entrepresa ENHER o rebastís en lo decènni dels ans 50.

A l'ora d'ara lo castèl es proprietat de la Fondacion ENDESA. Per poder visitar lo castèl es de besonh sollicitar la visita amb anticipacion en lo Burèu de Torisme de l'Ajuntament de Mequinenza. Las visitas guidadas se realizan los dimars al matin amb sollicitud prealabla.

Lo Pòble Vièlh

Lo pòble de Mequinenza foguèt plaçat en lo marge esquèr del riu Ebre, e suportava los aigats d'un riu caprichoso que inundaba las parts bassas de la localitat quand aquelas apareissián. Mercés al riu Ebre, Mequinenza establiguèt un comèrci fluvial en tota nòrma, que donèt prestigi, non solament als fustièrs "calafateros" de Mequinenza mas tanben als "sogueros". En l'epòca de esplendor s'arribèt a aver una flòta de 16 llaüts (embarcaciones que transportavan entre 18 e 30 tonas). Pendent lo darrièr sègle, lo sieu mejan de vida principala es estat fondamentalament lo carbon e mai se en los darrièrs ans aguèt una fòrta descenuda de l'activitat.

Amb l'arribada de l'entrepresa ENHER la vida cambièt per la majoritat de las gents, en passant d'aver censados 4033 abitants a aver 5800 censados e près de 1500 mai sens censar. Fòrça d'eles èran trabalhadors arribats d'autras localitats per trabalhar en lo bastiment de la paissièra de Mequinenza. Las minas comencèron a barrar a causa de l'aumentacion significativa del nivèl d'aiga de la paissièra de Ribarroja. Començava aital un éxodo pels abitants de Mequinenza que qualqu'uns se partiguèron en el a l'estrangièr per trabalhar en la minería, d'autres a de desparièrs ponchs de la geografia espanhòla e una majoritat se demorèron qu'es en el a l'ora d'ara Mequinenza.A de fins de l'an 1974 la majoritat de la populacion èra ja installada dins los sieus nòus ostals. Mequinenza Se convertiguèt probablament dins lo primièr pòble d'Espanha que totes los sieus abitants èran en el los proprietaris de los sieus ostals.

Musèus de Mequinensa

Ara, l'anciana populacion de Mequinenza s'es convertit en un grand pargue de la memòria a l'aire liure. Après que partís de la vila demorès anegada per las aigas de l'Ebre, s'es recuperat d'entre las runas los traçats originales dels carrèrs e part dels ostals que demoravan per lo dessús del nivèl de l'aiga. La Mequinenza anciana, lo “Pòble Vièlh” coma la coneisson los mequinenzanos, es una invitacion a passejar per los sieus carrèrs e callejones, a redescubrir part de l'anciana glèisa, imaginar los ancians muelles e conéisser mil istòrias, de curiositats e de legendas d'aquela millenària e istorica vila de navigairas e de minèrs.

En los Musèus de Mequinenza, se pòt explorar una galariá sosterranha de carbon de mai de 1000 mètres de recorregut en lo Musèu de la Mina, recórrer l'istòria de la populacion fins a la desaparicion de la Mequinenza jos detlas aigas del rio Ebre en lo Musèu d'Istòria o descobrir cossí se viviá pendent la Preistòria en lo Musèu del Passat Preistoric. Inaugurats en 2006, son plaçats en lo Grop Escolar Maria Quintana.

Los Musèus de Mequinenza centran los sieus discorses en la populacion de Mequinenza, que foguèt inundada jos detlas aigas de l'Ebre e foguèt demolida. Se pòt actualament visitar part del casc ancian, lo castèl medieval de la vila e una mina de carbon de mai d'un quilomètre de longitud amb material istoric e de maquinas que son estats utilizadas per la extracción de carbon per mai de 150 ans en la conca minaire de Mequinenza. Se tròba tanben al bòrd dels Musèus l'Aubèrja "Camí de Sirga", qu'apleta lo nom de l'anciana rota qu'usavan los sirgadores per remontar lo riu Ebre amb los llaüts, unas embarcaciones que podián arribar a cargar 30 tonas de carbon.

Aiguabarreig Segre-Cinca-Ebre

En la confluéncia dels rius Segre e Ebre se plaça lo Aiguabarreig un espaci amb granda riquesa naturala e una granda varietat d'ecosistèmas qu'abastan dempuèi las estepas mediterranèas a impenetrables de bòsques de ribièra, en convertint aqueste espaci en un paradís per la biodiversidad. Territorialmente, Lo Aiguabarreig se tròba en lo centre de la Depression mièja de l'Ebre. Limita a l'oèst amb los Monegros, a l'èst amb los Tossals de Montmeneu e Almatret e cap al sud amb la coa de la restanca de Ribarroja. Aqueste espaci recep lo nom del mot d'origina catalana que designa lo luòc que dos o mai corrents d'aigas se jonhon en el e forman una sola. Lo Segre e lo Cinca forman un primièr Aiguabarreig entre las populacions de la Granja d’Escarp, Massalcoreig e Torrente de Cinca, a de paucs quilomètres convergisson amb las aigas de l'Ebre, ja en lo tèrme municipal de Mequinenza, en conformant òm de las màgers confluéncias fluvialas de tota la Peninsula Iberica.

En lo Aiguabarreig trobam cientos de mètres d'amplada d'aiga connumerosas d'islas fluvialas e de bòsques de ribièra, de grandas massas de carrizal, de plajas de calhaus, pozas e galachos. Es un ponch de confluéncia de la flòra esteparia provenenta de la zòna árida de Monegros e de la flòra mediterranèa que asciende per la val de l'Ebre. Mercés a aquestas caracteristicas convivon d'espècias d'ambients opausats.

Las aves son lo grop mai nombrós e abastan dempuèi de colònias de ardeídas a tota mena de rapaces e aves pròprias d'ambients desérticos. Pòdon tanben se trobar reptiles, anfibios e mamifères, en destacant mai que mai murciélagos, de cèrvis, corzos, nutrias e la preséncia de mai en mai abondiua de cabras sauvatjas.

Paissièra de Mequinenza.

Bastida en 1966 sul riu Ebre, a una superfícia de 7540a de lámina d'aiga, en essent la màger restanca d'Aragon. Lo sieu volum atenh los 1530 hm³, en se consacrant a la produccion d'energia electrica. A una amplada mièja de 600 m e la siá prigondor arriba a superar los 60 m. La paissièra, de 79 m de nautor, s'apieja en las estribaciones calizas de la sèrra de Montenegre e de l'Òrta, en lo tèrme municipal de Mequinenza. La restanca recep la denominacion geoturística de mar d'Aragon, a l'èsser tota la siá superfícia dins aquesta comunitat autonòma, en servint en qualque tram de limit provincial entre Huesca e Saragossa. Anega Part dels tèrmes municipales de Mequinenza, Fraga, Casp, Chiprana, Sástago e Escatrón.

Lo bastiment de la paissièra de Mequinenza, per concession a l'entrepresa ENHER del profechament idroelectric integral d'un tram del riu Ebre en 1955, donèt origina a aquesta granda restanca cuya longitud es d'unes 110 km e possedís unas "còstas interioras" d'a l'entorn de 500 km. La lámina d'aiga en la còta maximala es de 121 m. Se embalsó pel primièr còp en decembre de 1965 quand se inundaron 3500 a d'òrta. L'enginhèr encargat del projècte foguèt lo catalan Victoriano Muñoz Oms.

Amb una còta d'aiga de 121,5 mètres e un airal drenada de 55.000 km² es la màger restanca idroelectric de tot Aragon. Comptava inicialament amb una poténcia installada de 324 MW e mai se dempuèi 2010 s'es incrementat a 384 MW, amb una produccion annala de mai de 743 GWh.

La Mequinenza de Jesús Moncada

Mequinenza es tanben un ponch de referéncia pels amants de la literatura. Jesús Montcada, l'escrivan mai universal de la populacion, convertiguèt l'anciana Mequinenza en lo scenari protagonista de las multiplas istòrias personalas narradas en los sieus libres. Lo roman “Camini de Sirga”, revirada a mai de 20 idiòmas (entre eles lo japonés, lo suedés o lo vietnamita), resulta un amalgama de personatges e istòrias evocador de l'anciana Mequinenza e la siá tragica desaparicion.

Considerat òm dels autors en catalan mai importants de la siá epòca, recebèt de divèrses prèmis per la siá òbra, entre d'autres lo Prèmi Vila de Barcelona o lo Prèmi Nacional de la Critica en 1989 per Camí de sirga (Camin de sirga) o la Creu de Sant Jordi, autrejada per la Generalitat de Catalonha en l'an 2001. En lo 2004 recebèt lo Prèmi de las Letras Aragonesas qu'apletèt unes meses abans de la siá mòrt.

Los Musèus de Mequinenza realizan de rotas literàrias sus l'escrivan que recorron lo Pòble Vièlh e plaçan, a travèrs de de fragments de los sieus libres, als visitants en las desparièras narracions e de curiositats que l'autor placèt dins los meteisses carrèrs. En l'Espaci Montcada dels musèus se pòt conéisser mai a fons lo patrimòni non solament literari, mas tanben pictórico e fotografic que Montcada leguèc.

Pesca

Una de las espècias mai peculiaras que se pòdon trobar en restanca de Mequinenza es lo siluro. Un peis originario de Centroeuropa, que foguèt introdusit de forma illegala en Mequinenza pendent la prima de 1974. Los primièrs siluros que se soltaron èran alevines, 10 ans après, a intervengudi dels 80, comencèron a se capturar de pèças de mai d'un mètre e de 25 kg de pes. 30 ans après la siá intrada clandestina los siluros contunhan d'aver dins las zònas de la restanca de Mequinenza e Ribarroja en essent lo sieu màger abitat en Espanha e aquestes luòcs s'es convertit en ponch de peregrinación per de pescadors de tota Espanha e de l'estrangièr (fondamentalament alemands, de franceses, angleses, americanes e japoneses), dispausats a s'afrontar amb un peis cuyas caracteristicas o an ja convertit en mitic, en s'atenhent capturas ja de 240 centimètres e gaireben cent kilogramos de pes. Pòdon tanben se trobar d'espècias coma la carpa comuna, lucioperca, blackbass o alburnos.

En la restanca de Mequinenza se celèbran unas 30 de competicions a l'an. En 2017, Mequinenza foguèt sedença del LXIV Campionat d'Espanha de Seleccions Autonomicas e Concentracion Nacionala d'Aiga Doça en categoria masculina, organizat per las Federacions Espanhòlas e Aragonesas de Pesca e Casting e que comptèt amb la collaboracion de la Societat de Pesca “Lo Siluro” e de l'Ajuntament de Mequinenza que comptèt amb la participacion de 111 esportistas de 13 comunitats autonòmas.

Espòrts náuticos

Mequinenza dispausa d'un camp de regatas considerat òm dels melhors d'Espanha per la siá excellenta accessibilitat, la siá lámina d'aiga establa e las siás installacions esportiuas près de la restanca. L'Encencha Náutico del Club Capri es lo paradís per la practica d'espòrts náuticos en Aragon. En las tranquillas aigas de la siá restanca se pòdon practicar multitud d'espòrts. Se pòt tanben practicar l'esquí aquatic amb los permises correspondents en nòrma.

Torisme Actiu

Mequinenza es la localitat qu'enregistra un màger nombre d'entrepresas de torisme actiu e aventura (amb abitança fiscala en la municipalitat) de la província de Saragossa e la cinquena a nivèl d'Aragon. Mequinenza Compte amb un total de 10 entrepresas de torisme actiu e aventura ligada a d'activitats de pesca esportiua. Las entrepresas de torisme actiu e aventura s'identifican amb un logotipo que representa una ròsa dels vents sus fons jaune e la signatura autrejada pel Govèrn d'Aragon. Se tracta de garantir als visitants en ofrint unes estandards de qualitat, qualquarren qu'en lo cas de Mequinenza es fòrça avalorat, un fach qu'a convertit a la localitat en un referent de la pesca en Euròpa e destinacion preferida de fòrça pescadors internacionales.

Birdwatching

Mequinenza, plaçada en la confluéncia dels rius Segre e Ebre, possedís un patrimòni ric en natura, amb una excellenta varietat d'ecosistèmas, que van dempuèi las estepas mediterranèas a impenetrables de bòsques de ribièra, en la convertint en un paradís amb una biodiversidad incomparable. Lo Segre e lo Cinca forman un primièr Aiguabarreig (mot d'origina catalana que designa lo luòc que dos o mai corrents d'aigas se jonhon en el e forman una sola) entre las populacions de la Granja d’Escarp, Massalcoreig e Torrente de Cinca, a de paucs quilomètres convergisson amb las aigas de l'Ebre, ja en lo tèrme municipal de Mequinenza, en conformant òm de las màgers confluéncias fluvialas de la Peninsula Iberica.

Paisajísticamente en lo Aiguabarreig podèm observar de nombrosas islas fluvialas e de bòsques de ribièra. Es un ponch de confluéncia de la flòra esteparia provenenta de la zòna árida de Monegros e la flòra mediterranèa que asciende per la val de l'Ebre. Amb aquestas caracteristicas tan especialas, convivon d'espècias d'ambients fòrça divèrses a on las aves son lo grop mai destacat. Abastan dempuèi de colònias de ardeídas a tota mena de rapaces, aital coma aves pròprias d'ambients desérticos en inclusent una representacion vasta d'espècias escassas e menaçadas en Euròpa. L'airal fluvial del Aiguabarreig es una zòna húmeda de granda transcendéncia coma airal de reproduccion, hibernación e repaus de la fauna migratoria. L'ubicacion en plea depression de l'Ebre e la proximitat del Delta li apondon de valors coma extraordinari conector biologic.

Fèstas Màgers: 17 de Setembre. Celebradas en aunor a Santa Agatoclia "La Santa", a qui se venèra coma patrona, per la considerar filha de Mequinenza, segontes la tradicion.

Fèstas d'Ivèrn: San Blas e Santa Águeda, la primièra dimenjada del mes de febrièr. Se celèbra un important concors de carnaval.

Jesús Moncada, escrivan autor de romans celèbres coma Camin de Sirga. (Mequinenza 1941 - Barcelona 2005).
Edmon Vallés, escrivan e jornalista, especializat en istòria e divulgacion istorica, e de tèmas ligats a la documentacion grafica (1920-1980).
Miguel Ibarz, pintor (Mequinenza 1920 - Barcelona 1987).
Santiago Estruga, pintor (Mequinenza 1910 - Barcelona 2003).
Joaquín Torres Arbiol, emigrante ultramarino (Mequinenza 1901 - Buenos Aires 1991).
José Soler Casabón, compositor e musician (Mequinenza 1884 - París 1964).
María Quintana, pedagòga e primièra Inspectora Generala d'Ensenhament Primari en Espanha (Mequinenza 1878 - Madrid 1968).
Antonio Vallés Pedrix, compositor e musician (Mequinenza, 1923 - Jaén 2006).
Francisco de Montcada e Cardona (Mequinenza 1532 - Valéncia 1594).
Maria Vallès, pianista (Mequinenza 1917 - Barcelona 1937).
Tomás Germinal Gràcia Ibars "Victor García", escrivan anarquista e esperantista (Mequinenza 1919 - Montpelhièr 1991).
Josep Ferrer, jogaire de basquetbòl e entrenador del Toulouse Université Club (Mequinenza 1920 - ?)
Ismael Manges i Solanot, jogaire e entrenador de fotbòl (Mequinenza 1942)
Elvira Beleta, subrevivent del Camp de Concetración de Ravensbruck (Mequinenza 1891)
Maria Beleta, subrevivent del Camp de Concentracion de Ravensbruck (Mequinenza 1914)
Joan Barter Soro, mèstre de capèla de las catedralas de Lhèida e Barcelona (Mequinenza 1648 - Barcelona 1706).
José Ferrer Beltrán, compositor, interprèt e organista de la colegiata de Tremp e de las catedralas de Lhèida, Pamplona e Oviedo (Mequinenza 1745 - Oviedo 1815)
Héctor B. Moret i Cosi, poèta, ensayista e narrador en lenga catalana, lingüista, critic literari e istorian de la literatura (Mequinenza, 1958)
Maite Moret, doctoressa en Filologia Hispánica per l'Universitat de Saragossa (Mequinenza,)
Miguel Angel Riau Ferragut, jogaire de fotbòl (Mequinenza 1989)
Raúl Agné, entrenador de fotbòl (Mequinenza 1970)
Juan Carlos Oliva, entrenador de fotbòl (Mequinenza 1965)
Miriam Riau, comunicadora e artista (Mequinenza 1987)
David Jeta, monologuista (Mequinenza 1987)

Bressuire, França

Web Oficiala de l'Ajuntament de Mequinenza
Web dels Musèus de Mequinenza
Torisme de Mequinenza
Mequinenza 360º Passejada Interactivo per Mequinenza en 360º
Mequinenza en Torisme d'Aragon
Mequinenza en Torisme de Saragossa

Portau d'Aragon