Rubén Darío

Rubén Darío (Metapa, tegenwoordig Ciudad Darío, 18 januari 1867 – León, 6 februari 1916) was een Nicaraguaans schrijver en dichter. Zijn oorspronkelijke naam is Felix Rubén García-Sarmiento, hij heeft later zijn oude familienaam, Darío, aangenomen.

Al een maand na zijn geboorte verhuist Rubén van Metape naar de stad León. Zijn ouders zijn al snel gescheiden en Rubén is door zijn peetoom, Colonel Felix Ramírez, opgevoed. Zijn bijnaam was El Niño Poeta, het dichterskind, al op zijn twaalfde publiceerde hij zijn eerste gedichten. In 1882 probeerde Darío een beurs te krijgen om in Europa te gaan studeren. Daartoe droeg hij een van zijn gedichten, El Libro, voor voor de conservatieve Nicaraguaanse autoriteiten. De beurs werd hem geweigerd, het gedicht zou te liberaal zijn, een verblijf in Europa zou anti-godsdienstige gevoelens kunnen versterken. In plaats van Europa gaat Darío naar El Salvador. Daar ontmoette hij de dichter Francisco Gavidia, die hem inwijdde in de Franse poëzie. De structuur hiervan zou later in Darío’s werk continu terug te vinden zijn.

In 1886 vertrok Darío naar Chili, geen succesvolle keuze. Z’n werk in de journalistiek verloopt niet goed en om zijn donkerder huidskleur werd hij in Chili gediscrimineerd. Hij schrijft wel een roman, Emelina (geen succes), en meerdere gedichten. Nog in Chili schrijft hij zijn eerste grote werk, Azul. Het werk trekt al snel de aandacht van de critici. Terug in Managua trouwde Darío in 1890 met Rafaela Contreras, en in 1891, ze wonen dan in Costa Rica, werd zijn zoon Ruben Darío Contreras geboren. Op de vlucht voor een revolutie vestigde het stel zich in Guatemala. In 1892 ging Darío naar Spanje, om in opdracht van de Nicaraguaanse regering daar de festiviteiten rond de 400-jarige ontdekking van Amerika bij te wonen. In 1893 overlijdt Rafaela in El Salvador, Ruben was nog in Nicaragua. Hij zocht zijn troost in de alcohol.

Een dieptepunt was zijn huwelijk met een ex-vriendin, Rosario Murillo. De broer van Rosario ontdekt het stel met elkaar in bed en dwingt Ruben (met een revolver) om te trouwen. Een dag later, toen Darío met een kater wakker werd kon hij zich van de voorgeschiedenis niets herinneren, maar was hij wel getrouwd. Niet dat het veel uitmaakte, hij werd vervolgens verliefd op Francisca Sanchez en ging met haar samenwonen. Darío heeft zich niet tot deze vrouwen beperkt, hij heeft meerdere kinderen verwekt bij meerdere vrouwen over de hele wereld en hij bleef (te) veel drinken.

In 1893 werd Darío aangesteld als ambassadeur voor Colombia. Vandaar reisde hij naar Panama en naar Argentinië. In 1896 Dario kwam Los Raros uit, gedichten over andere schrijvers zoals Poe, Lautreamont, en Ibsen. In Prosas Profanas (1896) werkte Darío zijn ritmische stijl en aanpak uit. Op 31-jarige leeftijd ging Darío voor de Argentijnse krant La Nación werken.
In 1903 werd hij benoemd tot de Nicaraguaanse ambassadeur in Parijs. Hij kwam daar in contact met de Parijse literaire wereld, met de symbolisten. In Cantos de vida y esperanza (1905) laat hij zien hoe de kunst de natuur overwint, hoe zij harmonie schept in een schijnbare chaos.

Vanaf 1910 ging het bergafwaarts met Darío. Zijn overmatige drankgebruik begon zijn tol te eisen. Hij sloot zich meer en meer af op het eiland Majorca. Daar begon hij aan een roman, La isla de oro, waarin hij analyseert hoe, aan de vooravond van wat de Eerste Wereldoorlog zal worden, de spanningen in Europa oplopen. De roman werd nooit voltooid. In 1912 publiceerde Darío zijn autobiografie. In 1914 kreeg hij in New York de zilveren medaille van de Hispanic Society of America. Darío keerde terug naar Nicaragua waar hij in 1916 op 49-jarige leeftijd overleed. Hij werd op 13 februari 1916 onder enorme belangstelling begraven in de kathedraal van León.

In Madrid is het metrostation Rubén Darío naar hem genoemd.

De gedichten van Ruben Darío zijn muzikaal, expressief, geschreven met een groot gevoel voor taal, ritme en rijm. Ze behoren tot de beste ooit in de Spaanse taal geschreven. Zijn manier van schrijven heeft de poëzie in het Spaans omgegooid en gemoderniseerd.
Darío heeft zijn leven lang veel gepresteerd. Hij publiceerde vanaf 1879 tot 1914. Erkenning kreeg hij met name door de publicatie van Azul. Het hoogtepunt van zijn werk is Cantos de Vida y Esperanza (1905), de kern van het boek is de zoektocht van Darío naar hogere bewustzijnsniveaus.

Een overzicht van de publicaties van Rubén Darío.

1883	A la Unión Centroamericana	Léon, Nicaragua
1885 en 1888	Epístolas y poemas	Managua, Nicaragua
1887	Abrojos	Santiago (Chili)
	Emelina	Valparaíso, Chili
	Otoñales en Canto épico a las glorias de Chile	Santiago (Chili)
1888	Azul...	Valparaíso, Chili (definitieve uitgave, Buenos Aires, 1905).
1889	A. de Gilbert	San Salvador
1896	Prosas profanas y otros poemas	Buenos Aires (Tweede, uitgebreide druk, Parijs, 1901).
	Los raros	Buenos Aires (Tweede, uitgebreide druk, Barcelona, 1905).
1899	Castelar	Madrid
1901	España contemporánea	Parijs
	Peregrinaciones	Parijs
1902	La caravana pasa	Parijs
1904	Tierras solares	Madrid
1905	Cantos de vida y esperanza. Los cisnes y otros poemas	Madrid
1906	Oda a Mitre	Parijs
	Opiniones	Madrid
1907	El canto errante	Madrid
	Parisiana	Madrid
1909	El viaje a Nicaragua	Madrid
	Alfonso XIII	Madrid
1910	Poema del otoño y otros poemas	Madrid
1911	Letras	Parijs
1912	Todo al vuelo	Madrid
1914	Canto a la Argentina y otros poemas	Madrid
	Muy siglo XVIII	Madrid
1915	La vida de Rubén Darío escrita por él mismo	Barcelona
	Muy antiguo y muy moderno	Madrid
1916	Y una sed de ilusiones infinita	Madrid

Postume uitgaven:

1919	Lira póstuma	Madrid
1950	Obras completas	Madrid (5 delen)
	Cuentos completos	México
1952	Antología poética	Buenos Aires
	Poesía. Libros poéticos completos y antología de la obra dispersa	México
1954	Poesías completas	Madrid

Ter herinnering aan Ruben Dario, Den Gulden Winckel, Jaargang 27, Hollandia-Drukkerij, Baarn 1928

Wikiwand in your browser!

Rubén Darío

Wikiwand in your browser!

Biografie

Darío’s werk

Bibliografie

Externe link