Postelsia palmaeformis

Naamgeving

Volgens leenvertalingen uit het Duits en het Engels zou men de soort zeepalm kunnen noemen, vanwege de vorm. De wetenschappelijk geldige beschrijving van de soort werd in 1852 gemaakt door de Oostenrijkse natuuronderzoeker Franz Josef Ruprecht (1814 - 1870). ^[2] De geslachtsnaam is een eerbetoon aan de Baltisch/Duitse natuuronderzoeker Alexander Postels (1801 - 1871).

Beschrijving

Postelsia palmaeformis (zeepalm) is een olijfgroen tot olijfbruin zeewier, dat een hoogte bereikt van 20 tot 40, zelden tot 60 centimeter. Het eenjarige thallus groeit rechtop en lijkt op een palmboom met een stam en een plukje bladeren. Het is verankerd in de rotsachtige ondergrond met een kleverig orgaan (rhizoïde). De steel is dik, buisvormig, veerkrachtig en elastisch en wordt naar boven toe dunner. Aan het uiteinde ontstaan talrijke gesteelde bladorganen met een lengte van 10 tot 25 centimeter. Deze zijn smal gestreept en lopen spits toe. Het bladoppervlak heeft aan beide zijden diepe evenwijdige groeven, de bladranden zijn gezaagd. De hier gebruikte termen steel en blad van deze wiersoort zijn niet vergelijkbaar met steel en blad bij vaatplanten en worden daarom cauloïde en phylloïde genoemd.

Remove ads

Ontwikkelingscyclus

Zoals bij alle Laminariales, is het (met het blote oog) zichtbare zeewier de sporofyt. De sporofyt van Postelsia palmaeformis is eenjarig en overleeft tot de winter, wanneer hij meestal wordt afgescheurd door de golven in de branding. De sporen worden al in de late lente tot de vroege zomer gevormd in de diepe groeven van de phylloïden ("bladeren"). De phylloïde degenereert en de sporen komen dan vrij. Deze van zichzelf onbeweeglijke sporen landen meestal nabij de plaats van de sporofyt. Daar hechten zij zich vast aan de ondergrond en ontwikkelen zich tot microscopisch kleine mannelijke en vrouwelijke gametofyten, die alleen uit celdraden bestaan. De gametofyten overleven in de winter en het vroege voorjaar en vormen daarna eicellen of sperma. Na bevruchting ontstaat een zygote die uitgroeit tot een nieuwe sporofyt. De sporen kunnen meestal maar een afstand van één tot drie meter overbruggen. De verspreiding over grotere afstanden vindt waarschijnlijk plaats via afgescheurde sporofyten die hun sporen nog niet hebben vrijgegeven.

Voorkomen

Zeepalm (Postelsia palmaeformis) is wijdverspreid in de noordoostelijke Stille Oceaan aan de kusten van British Columbia tot Californië. Dit zeewier koloniseert rotsachtige ondergrond binnen de getijdenzone op plaatsen die worden blootgesteld aan hoge brandingsgolven. Daar vormt het vaak dichte bestanden.

Gebruik

Zeepalm (Postelsia palmaeformis) is eetbaar. Om de zeepalmpopulaties tegen uitsterven de behoeden, verbiedt de staat Californië het oogsten voor particuliere consumptie. Er worden echter wel, tegen betaling, vergunningen verleend voor commercieel gebruik. De oogst in 2000 en 2001 wordt geschat op twee tot drie ton. De "zeepalmbladeren" kunnen rauw gegeten worden. Meestal worden ze gedroogd verkocht op Aziatische markten of reformwinkels en gebruikt voor soepen en salades.