Loading AI tools
componist uit België (1863-1920) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Paul-Henri-Joseph Lebrun (Gent, 22 april 1863 – Leuven, 4 november 1920) was een Belgisch componist, muziekpedagoog, dirigent en cellist. Voor bepaalde werken gebruikte hij het pseudoniem: P. Nurbel.
Lebrun zou ingenieursstudies aan de universiteit aanvatten maar koos voor een studie aan het Koninklijk Conservatorium Gent. Aldaar studeerde hij bij Eduard De Vos (solfège), Jean-Baptiste Rappé (cello), Adolphe Samuel (fuga), Benoît-Jean Lagye (kamermuziek en contrapunt). Verder studeerde hij harmonie bij Karel Miry. Hij werd monitor van een voorbereidende cursus solfège aan het conservatorium en na het overlijden van Karel Miry in 1889 werd hij docent voor harmonie, in 1910 omgevormd tot harmonie en contrapunt. Hij bleef tot aan zijn overlijden als docent aan het Koninklijk Conservatorium Gent. Daarnaast was hij vanaf 1913 directeur van het Stedelijke Muziekconservatorium van Leuven. Aldaar doceerde hij in de vakken harmonie alsook contrapunt en fuga.
Hij was lid van kwartet Association des Artistes-musiciens. Naast zijn werkzaamheden als muzikant was hij ook bezig als dirigent. Van 1886 tot 1896 was hij dirigent van de Société royale de Chœurs, van 1890 tot 1906 van de Union Orphéonique in het Franse Cambrai en hij werd in 1895 als opvolger van Edouard Nevejans dirigent van de Cercle Artistique et Littéraire in Gent.
Lebrun schreef werken voor orkest, kamermuziek, vocale muziek (cantates, koorwerken en liederen) en een opera. In 1885 werd zijn Strijkkwartet in d, op. 5 door de Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique bekroond en in 1891 stond zijn Symfonie in e mineur eveneens op de erelijst van deze institutie. Hij nam driemaal aan de Prix de Rome wedstrijd deel. In 1887 deelde hij voor zijn Les Suppliantes een tweede prijs met Edmond Lapon. In 1889 was zijn bijdrage de cantate Moïse au Sinaï, waarmee hem wederom een tweede prijs toegekend werd, die hij dit keer met Lodewijk Mortelmans moest delen. Bij de derde poging in 1891 won hij de eerste prijs met zijn cantate Andromède, op. 11. Met de studiebeurs, die aan deze prijs was verbonden, kon hij nog in het buitenland verder studeren. Hij reisde door Italië, Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland.
Voltooid in | titel | aktes | première | libretto |
---|---|---|---|---|
1895-1896 | La fiancée d'Abydos, op. 17 | 2 bedrijven | 30 december 1896, Gent, Grand-Théâtre | Armand Piters gebaseerd op George Gordon Byron "Bride of Abydos" |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.