Parthia

Parthia of Parthië (Oudperzisch: 𐎱𐎼𐎰𐎺 Parθava; Parthisch: 𐭐𐭓𐭕𐭅 Parθaw; Middelperzisch: 𐭯𐭫𐭮𐭥𐭡𐭥 Pahlaw) was een historische regio in Noordoost-Iran. Het werd veroverd en onderworpen door het rijk van de Meden tijdens de 7e eeuw voor Christus, werd deel van het daaropvolgende Achaemenidenrijk onder Cyrus de Grote in de 6e eeuw v.Chr. Na de veroveringen van Alexander de Grote in de 4e eeuw v.Chr. vormde het een deel van het Hellenistische Seleucidenrijk.

het Parthische Rijk, met Parthia in het noordoosten

De regio werd later de politieke en culturele basis van de Oost-Iraanse Parni en de Arsacidendynastie, heersers van het Parthische Rijk (247 v.Chr. - 224 n.Chr.). Het Sassanidenrijk, de laatste staat van het pre-islamitische Iran, beheerste ook de regio en handhaafde zeven Parthische clans als onderdeel van hun feodale aristocratie.

Geografie

De locatie van Parthia als het "land van de Parthen" kwam ruwweg overeen met een gebied in het noordoosten van Iran en delen van het zuiden van Turkmenistan. Het werd begrensd door de Kopet-Dag-bergketen in het noorden en de Dasht-e Kavir-woestijn in het zuiden. In het Westen grensde het aan Medië, in het noordwesten aan Hyrcanië, in het noordoosten aan Margiana en in het oosten aan Ariana.

Na de opkomst van het Parthische Rijk werd de benaming "Parthië" gebruikt voor een groter gebied. In de Sassanidische periode omvatte dit niet alleen centraal en noord-centraal Iran, maar ook de westelijke delen van het plateau. In het islamitische tijdperk werd Parthia verondersteld in Midden- en West-Iran te zijn. Ibn al-Muqaffa beschouwde Parthia als de regio's van Isfahan, Ray, Hamadan, Mah-i Nihawand en Azerbeidzjan omvattende. Dezelfde definitie is te vinden in de werken van Al-Khawazmi en Hamza al-Isfahani.