Françoise Giroud
Franse schrijfster en politica Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Franse schrijfster en politica Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Françoise Giroud, pseudoniem, sinds 1964 aangenomen naam van Lea France Gourdji, (Lausanne, 21 september 1916 - Neuilly-sur-Seine, 19 januari 2003) was een Frans journaliste, schrijfster en politica.
| Françoise Giroud | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Françoise Giroud in 1998 | ||||
| Geboren | 21 september 1916 Lausanne | |||
| Overleden | 19 januari 2003 Neuilly-sur-Seine | |||
| Politieke partij | UDF | |||
| Partner | Anatole Eliacheff | |||
| Staatssecretaris voor Cultuur | ||||
| Aangetreden | 24 augustus 1976 | |||
| Einde termijn | 30 maart 1977 | |||
| President | Valéry Giscard d'Estaing | |||
| Premier | Jacques Chirac Raymond Barre | |||
| Voorganger | Michel Guy | |||
| Opvolger | Michel d'Ornano | |||
| ||||
Ze werd geboren als de dochter van Joods-Turkse ouders in Zwitserland. Ze studeerde aan het Lycée Molière in Parijs en begon met werken voor de Franse cinema. Zo werkte ze als scriptschrijver voor onder andere Marc Allégret, Jean Renoir (voor La grande illusion) en Jacques Becker. Toen begon ze de schrijversnaam Françoise Giroud te gebruiken.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog wist ze aan de Jodenvervolging te ontkomen door katholiek te worden (ze werd toen gedoopt en kreeg een geantedateerd doopbewijs) en papieren te verkrijgen onder de naam Françoise Giroud. Vanwege haar activiteiten voor het verzet werd ze in 1944 enkele maanden gevangengezet.
In 1947 huwde ze met Anatole Eliacheff met wie ze een zoon en een dochter kreeg.
Na de oprichting van het blad Elle ging Giroud hiervoor werken. Samen met Jean-Jacques Servan-Schreiber (met wie ze een tijd een relatie had) richtte ze in 1953 het invloedrijke weekblad L'Express op. Ze was hoofdredacteur, later directeur van het blad tot 1974. De laatste jaren was ze ook voorzitter van de persgroep Express-Union. Ze kwam ook regelmatig op televisie in verband met feministische onderwerpen
In 1974 werd ze door president Valéry Giscard d'Estaing benoemd in de geheel nieuwe functie van staatssecretaris voor Vrouwenzaken in het eerste kabinet van Jacques Chirac. Ze formuleerde toen 101 voorstellen om de positie van de vrouwen in de samenleving te verbeteren. De grote meerderheid daarvan werd door de regering overgenomen. Omdat ze besefte dat ze op korte termijn weinig meer kon doen en over beperkte middelen beschikte, vroeg ze bij een regeringswissel in 1976 om niet langer die post te bekleden.
Daarop werd ze staatssecretaris voor Cultuur in de eerste regering van Raymond Barre. Het jaar daarop keerde ze niet terug in het kabinet Barre II, nadat ze ervan beschuldigd werd ten onrechte de Franse Verzetsmedaille te hebben gedragen. Uiteindelijk bleek ze te goeder trouw te hebben gehandeld.
Na haar ministerschap ging Giroud weer schrijven en was ze onder andere actief voor Le Journal du Dimanche en Le Nouvel Observateur, waar ze een wekelijkse column had.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
