Elektronenaffiniteit

De elektronenaffiniteit, aangeduid door ${\displaystyle E_{ea}}$, van een atoom of molecuul is gedefinieerd als de energie, de elektrische energie die vrijkomt als een elektron door dat neutraal atoom of molecuul wordt opgenomen:

${\displaystyle \mathrm {X\ +\ e^{-}\longrightarrow \ X^{-}} }$

Hierbij moet worden opgemerkt dat de tekenconventie voor de elektronenaffiniteit tegengesteld is aan de meeste thermodynamische grootheden. Een positieve elektronenaffiniteit betekent dat er energie vrijkomt bij de overgang van atoom naar anion.

Alle elementen hebben een positieve elektronenaffiniteit. In oudere teksten staat soms vermeld dat sommige elementen, zoals edelgassen, een negatieve elektronenaffiniteit hebben, maar dat zou betekenen dat ze elektronen afstoten. Atomen waarvan de anionen relatief stabieler zijn dan neutrale atomen hebben een minder hoge elektronenaffiniteit. Chloor trekt het sterkst extra elektronen aan (347 kJ/mol) en kwik trekt het minst (0 kJ/mol). De elektronenaffiniteit van edelgassen ligt ook dicht bij 0 kJ/mol.

Alhoewel de elektronenaffiniteiten op een chaotische manier variëren in het periodiek systeem, bestaat er toch een zeker patroon. Over het algemeen hebben niet-metalen een grotere elektronenaffiniteit dan metalen. De ionisatiepotentiaal is de elektrische potentiaal die nodig is om een vrij atoom of een molecuul juist een elektron te doen verliezen.