Loading AI tools
Frans acteur (1922–2019) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Charles Gérard, echte naam Noubar Adjenor, (Istanboel, 1 december 1922 - Parijs, 19 september 2019) was een Frans acteur en filmregisseur. Hij was vooral gekend voor bijrollen, inzonderheid zijn talrijke verschijningen in de films van Claude Lelouch en als tegenspeler van Jean-Paul Belmondo.
| Charles Gérard | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Noubar Adjenor, Gérard Adjemian | |||
| Geboren | Istanboel, 1 december 1922 | |||
| Overleden | Parijs, 19 september 2019 | |||
| Land | Frankrijk | |||
| Bijnaam | Charlot | |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1946 - 2019 | |||
| Beroep | Acteur | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Charles Gérard is van Armeense oorsprong. In 1946 maakte hij zijn acteerdebuut in Destins, een muzikale tragikomedie met Tino Rossi waarin hij een bescheiden bijrolletje had. De daaropvolgende jaren was hij nog enkele keren te zien, onder meer in het duistere drama Macadam. Hij was ook operateur die in de bioscoop actualiteitsfilmpjes uitzond.
Aan het einde van de jaren vijftig schoof hij het acteren opzij en regisseerde hij, samen met Michel Deville, zijn debuut: de politiefilm Une balle dans le canon (1958) die gebaseerd was op de eerder dat jaar verschenen gelijknamige roman van Albert Simonin. Roger Hanin en Pierre Vaneck vertolkten er twee jonge ex-paracommando's die in Pigalle in de nesten raken.
In de jaren zestig wijdde Gérard zich helemaal aan het regisseren. Hij draaide twaalf korte films waaronder enkele documentaires. Hij verwezenlijkte nog vier andere politiefilms waarvoor hij het scenario zelf schreef, samen met Pascal Jardin. Hij kon een beroep doen op acteurs als (weer) Roger Hanin, Bernard Blier, Micheline Presle, Françoise Arnoul en Robert Hossein.
In 1970 ontmoette Gérard cineast Claude Lelouch die hem een rol gaf in diens misdaadfilm Le Voyou. Het klikte zo goed tussen hen dat Lelouch hem castte in zowat de helft (19 films) van zijn rijk gevuld filmoeuvre. Gérard liet het regisseren voor wat het was en concentreerde zich nog enkel op het acteren. Dankzij zijn opmerkelijk en kleurrijk voorkomen en zijn karakteristieke kop werd hij een vertrouwd gezicht en een populair personage dat de bijnaam Charlot (in talrijke films van Lelouch) kreeg.
De jaren zeventig en tachtig vormden zijn drukste periode. Lelouch gebruikte zijn talent in twaalf films. In die tijd kruiste Gérard meermaals het pad van Lino Ventura, zowel in de komische avonturenfilm L'aventure c'est l'aventure (1972) en in de romantische en komische kraakfilm La Bonne Année (1973), twee films van Lelouch, als in de heel succesrijke tragikomische zedenkomedie La Gifle (1974). In de jaren 1975-1980 werkte hij vijf keer samen met zijn beste vriend Jean-Paul Belmondo die hij kent sinds 1947 - hij wijdde al in 1966 La Bande à Bébel, een korte documentaire, aan hem. Destijds gevierde cineasten van de Franse commerciële film zoals Philippe de Broca, Henri Verneuil, Claude Zidi en Georges Lautner castten Gérard naast 'Bébel' in kaskrakers zoals L'Incorrigible, Le Corps de mon ennemi, L'Animal, Flic ou Voyou en Le Guignolo.
Vanaf de jaren negentig was Gérard nog slechts sporadisch op het witte doek te bespeuren. Hij werkte nog zeven keer voor Lelouch en hij speelde bescheiden bijrolletjes in enkele komedies. Hij trad ook op als dakloze in het drama Un homme et son chien (2009), de (voorlopig?) laatste film van Belmondo.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
